Text of Solidarity for the comrade Alfredo Cospito by the members of Revolutionary Struggle Pola Roupa and Nikos Maziotis
15/11/2022
The physical and moral extermination of revolutionary fighters and political prisoners, or the coercion of them into political renunciation and repentance, has been the goal of the State and capital throughout time. In order to achieve this aim, States have created special conditions of detention and isolation for those who took up arms against the regime, for those they call “terrorists”.
One example of special detention today is the Italian model under Article 41 bis. Under Italian law, the Minister of “Justice” is given the right to lift the rules of treatment of some prisoners and order their transfer to special conditions of detention. The special conditions based on Article 41 bis impose complete social and sensory isolation, limiting contacts with other prisoners, limiting visits to one (1) per month with relatives, not by physical contact but through a glass partition, limiting, prohibiting, correspondence and the possession of books, shrinking prisoners’ exercise period to one (1) hour per day and increasing the time of confinement inside the cell.
These conditions are a form of torture aimed at crushing militant prisoners and in general those under this regime.
Anarchist comrade Alfredo Cospito, who is convicted for actions of the Informal Anarchist Federation (FAI-Informale), has been under this regime since May 5, 2022 in Bancali prison (in Sassari) in Sardinia on orders of the former Minister of “Justice” Marta Cartabia. The comrade has been on hunger strike against the solitary confinement regime since 20th October.Three comrades have also been on hunger strike in solidarity with comrade Alfredo, Juan Sorroche since October 25th, Ivan Alocco imprisoned in France since October 27th and Anna Beniamino since November 7th.
This repressive policy of States using special conditions of detention is something that has been going on for decades and has developed and grown.
It was started by the United States, as early as the 1960s, with maximum security units inside prisons where members of organisations such as the Black Panthers, the BLA, for example, were held.
In the 1970s, the West German State built the white cells in Stammheim where members of the RAF were held, four of whom were killed between 1976 and 77.
Britain built special detention conditions for IRA prisoners in which 10 IRA prisoners died of hunger strike in 1981. This coincided with the then Thatcher government’s reform which reversed the previous regime by not recognising the political status of IRA fighter prisoners.
In Spain, special detention conditions were provided by the FIES units, while in 2000 the Turkish State created the F’ prisons to isolate and crush the revolutionary fighters who until then had been living in communities, grouped in cells. When the Turkish revolutionaries went on hunger strike in December 2000, many were murdered after the security forces and the army intervened.
The great hypocrisy of States and judicial authorities is that while they do not recognise the status of political prisoner or political opponent outside the State representative system, they apply special laws, so-called “anti-terrorist” laws, conduct special courts in prisons, and formulate special conditions of detention for members of guerrilla organisations, for revolutionary fighters.
The Italian State is one of the most innovative in the development of this repressive policy.
At the end of the 1970s, while the Italian State was facing a high-intensity guerrilla war, it modernised its criminal arsenal by introducing ‘anti-terrorist’ legislation, while creating special prisons or special security wards reserved primarily for members of guerrilla organisations such as the Red Brigades. There was also the Cossiga law implemented from 1978 to 1983 that legalised torture to extract information to dismantle guerrilla organisations and the laws on penitents were passed.
The detention regime under Article 41 bis is an evolution for the worse of this repressive policy. In addition to comrade Cospito, this regime also includes three (3) political prisoners, members of the new Red Brigades arrested in 2003, Nadia Lioce, Marco Mezzasalma and Roberto Morandi. Another comrade prisoner of the New Red Brigades, Diana Blefari, who had been held for years in solitary confinement in the 41 bis regime, committed suicide.
It is certain that here in Greece, too, the State dreams of similar conditions of detention for revolutionary fighters.
A first attempt to create such conditions was the type C prisons in 2014, which were built primarily for those convicted of armed action but were abolished after a hunger strike by political and anarchist prisoners in the spring of 2015.
Today, with the new Penitentiary Code recently passed by the government of New Democracy, prisons or wards of “increased security” are formed, which among other things are intended for prisoners convicted as guerrillas – article 19A of the Penitentiary Code -, i.e. according to the “anti-terrorism” law, 187A, as well as for other “undisciplined” prisoners. In these “high security” prisons there is no clear framework as to what conditions will prevail inside them, but it is very likely that the Greek State will attempt to apply solitary confinement conditions along the lines of American and European standards, along the lines of the Italian Article 41 bis, i.e. to undo the rules for the treatment of prisoners as in force in other Greek prisons.
Struggles against such conditions of detention, which are forms of torture, are imperative in the context of the struggle against the State and capital.
That is why no prisoner like comrade Alfredo Cospito should be left alone.
SOLIDARITY TO THE ANARCHIST COMRADE ALFREDO COSPITO
SOLIDARITY TO ALL THE UNREPENTANT REVOLUTIONARY FIGHTERS
The imprisoned members of the Revolutionary Struggle
Polla Roupa-Nikos Maziotis
https://athens.indymedia.org/post/1621810/
Translated by Act for freedom now!
IT:
Per Alfredo Cospito:
Testo di solidarieta’ dai membri della Lotta Rivoluzionaria Pola Roupa – Nikos Maziotis
15/11/2022
Lo sterminio fisico e morale dei combattenti rivoluzionari e dei prigionieri politici, o costringerli alla rinuncia politica e al pentimento, è sempre stato l’obiettivo dello stato e della capitale. Per raggiungere questo obiettivo, gli stati hanno creato condizioni speciali di detenzione e di isolamento per coloro che hanno impugnato le armi contro il regime, per coloro che chiamano «terroristi». Uno degli esempi di detenzione speciale oggi è il modello italiano dell’ art. 41 bis.
Secondo la legge italiana, il ministro della «Giustizia» ha il diritto di revocare le regole di trattamento di alcuni detenuti e di ordinarne il loro trasferimento a condizioni speciali di detenzione. Le condizioni speciali di cui all’articolo 41 bis, impongono il completo isolamento sociale e sensoriale, limitando i contatti con altri detenuti, limitando i colloqui di parenti di venire concessi una volta al mese , non con contatto fisico ma col vetro divisorio, limitando o vietando la corrispondenza e il possesso di libri , riducendo il tempo dei detenuti a una (1) ora al giorno all’aria e aumenta il tempo di reclusione in cella.
Queste condizioni sono una forma di tortura volta a schiacciare i prigionieri militanti e in generale coloro che sono in questo regime. Il compagno anarchico Alfredo Cospito è in questo regime dal 5 maggio 2022 nel carcere Bancali (Bancali in Sassari) della Sardegna per ordine dell’ex ministro della «Giustizia» Marta Cartabia, condannato per atti della Federazione Anarchica Informale (FAI-informale ). Dal 20 ottobre il compagno ha iniziato uno sciopero della fame contro il regime di isolamento. In solidarietà con il compagno Alfredo, anche i compagni Juan Sorroche sono in sciopero della fame dal 25 ottobre, Ivan Alocco incarcerato in Francia anche dal 27 ottobre e la compagna Anna Beniamino dal 7 novembre.
Questa politica repressiva degli stati con le condizioni speciali di detenzione è qualcosa che è stato avviato per decenni e si è evoluto e cresciuto.
L’inizio è stato fatto dagli USA, già negli anni ’60 con le unità di alta sicurezza all’interno delle carceri dove sono stati detenuti membri di organizzazioni come ad es. le Pantere Nere, il BLA.
Negli anni ’70, lo stato della Germania occidentale costruì le celle bianche a Stammheim dove si tenevano membri della RAF, quattro dei quali furono uccisi nel 1976-77.
La Gran Bretagna ha stabilito condizioni di detenzione speciali per i prigionieri dell’IRA in cui 10 prigionieri dell’IRA sono morti in sciopero della fame nel 1981. Ciò coincise con la riforma del governo Thatcher dell’epoca che rovesciò il regime precedente non riconoscendo lo status politico dei combattenti dell’IRA imprigionati.
In Spagna, le unità FIES hanno creato condizioni speciali di detenzione, mentre nel 2000 lo stato turco ha creato le carceri F΄ per isolare e schiacciare i combattenti rivoluzionari che fino ad allora vivevano in comunità, raggruppati in celle. Quando i rivoluzionari turchi iniziarono lo sciopero della fame nel dicembre 2000, molti furono assassinati dopo l’intervento delle forze di sicurezza e dell’esercito.
La grande ipocrisia degli stati e delle autorità giudiziarie è che mentre non riconoscono lo status del prigioniero politico o dell’opponente politico al di fuori del sistema di rappresentanza statale, applicano leggi speciali, i cosiddetti «antiterroristi», conducono processi speciali nelle carceri e stabiliscono condizioni di detenzione speciali per i membri delle organizzazioni di guerriglia, per i combattenti rivoluzionari. Lo stato italiano è uno dei più innovativi allo sviluppo di questa politica repressiva.
Alla fine degli anni ’70, quando lo stato italiano affrontava una guerriglia ad alta intensità, modernizzò il suo arsenale penale introducendo una legislazione «antiterroristica» creando allo stesso tempo prigioni speciali o ali di sicurezza speciali destinate principalmente ai membri delle organizzazioni di guerriglia, come le Brigate Rosse. C’è stato anche la legge Cossiga attuata dal 1978 al 1983, che ha legalizzato la tortura per estrarre informazioni per smantellare le organizzazioni armate e sono state approvate anche le leggi sui pentiti. Il regime detentivo dell’ articolo 41 bis è un’evoluzione in peggio di questa politica repressiva. Oltre al compagno Cospito in questo regime ci sono tre (3) prigionieri politici pure, membri delle nuove Brigate Rosse arrestati nel 2003, Nadia Lioce, Marco Mezzasalma e Roberto Morandi. Un’altra compagna di reclusione, delle nuove Brigate Rosse, Diana Blefari che per anni era stata tenuta in isolamento nel regime del 41 bis si è suicidata.
È certo che anche qui in Grecia lo stato sogna simili condizioni di detenzione per i combattenti rivoluzionari.
Un primo tentativo di creare tali condizioni sono state le carceri di tipo C nel 2014, che erano state costruite principalmente per i condannati per azioni armate, ma sono state abolite dopo uno sciopero della fame da parte di prigionieri politici e anarchici nella primavera del 2015.
Oggi, con il nuovo codice penale che il governo ND ha recentemente votato, si formano prigioni o reparti «ad alta sicurezza» destinati, tra l’altro, ai detenuti condannati per guerriglia –articolo 19 A dell’C.P– cioè, secondo la legge «antiterrorismo», nel 187 A così come per altri prigionieri «indisciplinati». In queste carceri di «maggiore sicurezza», finora non e’ chiaro di quali condizioni prevarranno al loro interno ma è molto probabile che lo stato greco tenterà di attuare condizioni di isolamento secondo i principi americani ed europei ravvicinamento dell’articolo 41 bis italiano, cioè, annullerà le regole per il trattamento dei detenuti come sono applicate nel resto delle carceri greche.
Le lotte contro tali condizioni di detenzione che costituiscono forme di tortura sono imperative nel ampito della lotta contro lo stato e il capitale.
Ecco perché nessun detenuto come il compagno Alfredo Cospito non dovrebbe rimanere da solo.
SOLIDARIETÀ AL COMPAGNO ANARCHICO ALFREDO COSPITO SOLIDARIETÀ A TUTTE/I LE/I COMBATTENTE/I RIVOLUZIONARIE/I IMPENITENTE/I
I membri imprigionati della Lotta Rivoluzionaria
Pola Roupa-Nikos Maziotis
——–
Translated by Pola and nikos
via: https://athens.indymedia.org/post/1621804/
EL:
Για τον Αlfredo Cospito:
Κείμενο Αλληλεγγύης για τον σύντροφο Αlfredo Cospito από τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη
15/11/2022
Η φυσική και ηθική εξόντωση των επαναστατών αγωνιστών και των πολιτικών κρατουμένων ή ο εξαναγκασμός τους στην πολιτική αποκήρυξη και μετάνοια, είναι διαχρονικά στόχος του κράτους και του κεφαλαίου. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού τα κράτη δημιούργησαν ειδικές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης γι’ αυτούς που πήραν τα όπλα ενάντια στο καθεστώς, γι’ αυτούς που αποκαλούν «τρομοκράτες».
Ένα από παραδείγματα ειδικής κράτησης σήμερα είναι το ιταλικό μοντέλο βάσει του άρθρου 41 bis. Σύμφωνα με τον ιταλικό νόμο, δίνεται το δικαίωμα στον υπουργό «Δικαιοσύνης» να άρει τους κανόνες μεταχείρισης κάποιων κρατουμένων και να διατάξει τη μεταγωγή τους σε ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι ειδικές συνθήκες που βασίζονται στο άρθρο 41 bis, επιβάλλουν την πλήρη κοινωνική και αισθητηριακή απομόνωση, τον περιορισμό των επαφών με άλλους κρατούμενους, τον περιορισμό επισκεπτηρίων σε ένα (1) τον μήνα με συγγενείς, όχι με φυσική επαφή αλλά με διαχωριστικό τζάμι, τον περιορισμό ή την απαγόρευση αλληλογραφίας και την κατοχή βιβλίων, συρρικνώνει τον προαυλισμό των κρατουμένων σε μία (1) ώρα την ημέρα και αυξάνει τον χρόνο εγκλεισμού στο κελί.
Αυτές οι συνθήκες είναι μια μορφή βασανισμού με στόχο να τσακίσει τους αγωνιστές κρατούμενους αλλά και γενικά όσους/όσες βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς.
Σε αυτό το καθεστώς βρίσκεται από τις 5 Μαΐου 2022 ο αναρχικός σύντροφος Αlfredo Cospito στην φυλακή Μπανκάλι (Bancali στο Sassari) της Σαρδηνίας με εντολή της πρώην υπουργού «Δικαιοσύνης» Marta Cartabia o οποίος είναι καταδικασμένος για ενέργειες της άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI-Informale). Από τις 20 Οκτωβρίου ο σύντροφος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης. Σε αλληλεγγύη με τον σύντροφο Αlfredo κάνουν επίσης απεργία πείνας οι σύντροφοι Juan Sorroche από τις 25 Οκτωβρίου, ο Ivan Alocco φυλακισμένος στην Γαλλία από τις 27 Οκτωβρίου και η συντρόφισσα Αnna Beniamino από τις 7 Νοεμβρίου.
Η κατασταλτική αυτή πολιτική των κρατών με τις ειδικές συνθήκες κράτησης είναι κάτι που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και έχει εξελιχθεί και γιγαντωθεί.
Την αρχή την έκαναν οι ΗΠΑ, ήδη από την δεκαετία του 1960 με τις μονάδες υψίστης ασφαλείας στο εσωτερικό των φυλακών όπου κρατήθηκαν μέλη οργανώσεων όπως π.χ. οι Μαύροι Πάνθηρες, ο ΒLA.
Τη δεκαετία του ’70, το δυτικογερμανικό κράτος έφτιαξε τα λευκά κελιά στο Σταμχάιμ (Stammheim) όπου κρατήθηκαν τα μέλη της RAF, τέσσερις εκ των οποίων σκοτώθηκαν εκεί μεταξύ 1976 και ’77.
Η Βρετανία έφτιαξε ειδικές συνθήκες κράτησης για τους κρατούμενους του IRA μέσα στις οποίες 10 κρατούμενοι του IRA πέθαναν από απεργία πείνας το 1981. Αυτό συνέπεσε με την τότε μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Θάτσερ που αναιρούσε το προηγούμενο καθεστώς μην αναγνωρίζοντας την πολιτική ιδιότητα των κρατουμένων μαχητών του IRA..
Στην Ισπανία ειδικές συνθήκες κράτησης αποτέλεσαν οι μονάδες FIES ενώ το 2000 το τουρκικό κράτος δημιούργησε τις φυλακές F΄για να απομονώσει και να τσακίσει τους επαναστάτες αγωνιστές οι οποίοι μέχρι τότε ζούσαν σε κοινότητες, ομαδικά σε θαλάμους. Όταν οι Τούρκοι επαναστάτες αγωνιστές έκαναν απεργία πείνας, τον Δεκέμβριο του 2000 πολλοί δολοφονήθηκαν μετά από επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού.
Η μεγάλη υποκρισία των κρατών και των δικαστικών αρχών είναι ότι ενώ δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου ούτε του πολιτικού αντιπάλου έξω από το κρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα, εφαρμόζουν ειδικούς νόμους, τους λεγόμενους «αντιτρομοκρατικούς», διεξάγουν ειδικά δικαστήρια μέσα στις φυλακές, και διαμορφώνουν ειδικές συνθήκες κράτησης για τα μέλη οργανώσεων αντάρτικου, για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Το ιταλικό κράτος είναι από τα πιο καινοτόμα στην εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ενώ το ιταλικό κράτος αντιμετώπιζε ένα αντάρτικο υψηλής έντασης, εκσυγχρονίζει το ποινικό του οπλοστάσιο με την εισαγωγή «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας ενώ δημιουργεί παράλληλα ειδικές φυλακές ή ειδικές πτέρυγες ασφαλείας που προορίζονται πρωτίστως για τα μέλη των οργανώσεων αντάρτικου, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Υπήρξε επίσης ο νόμος Κoσίγκα (Cossiga) που εφαρμόστηκε από το 1978 ως το 1983 που νομιμοποιούσε τα βασανιστήρια για την απόσπαση πληροφοριών για την εξάρθρωση των οργανώσεων αντάρτικου ενώ ψηφίστηκαν και οι νόμοι για τους μετανοημένους.
Το καθεστώς κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 41 bis είναι εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής προς το χειρότερο. Εκτός από τον σύντροφο Cospito σε αυτό το καθεστώς βρίσκονται και οι τρεις (3) πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών που συνελήφθησαν το 2003, οι Nadia Lioce, Marco Mezzasalma και Roberto Morandi. Μια άλλη συντρόφισσα κρατούμενη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών, η Diana Blefari η οποία κρατείτο για χρόνια σε απομόνωση στο καθεστώς 41 bis, αυτοκτόνησε.
Είναι σίγουρο ότι και εδώ στην Ελλάδα το κράτος ονειρεύεται παρόμοιες συνθήκες κράτησης για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Μια πρώτη προσπάθεια να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες ήταν οι φυλακές τύπου Γ΄ το 2014 που φτιάχτηκαν πρωτίστως για τους καταδικασμένους για ένοπλη δράση όμως καταργήθηκαν μετά από απεργία πείνας των πολιτικών και αναρχικών κρατουμένων την άνοιξη του 2015.
Σήμερα με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση της ΝΔ διαμορφώνονται φυλακές ή πτέρυγες «αυξημένης ασφαλείας» που μεταξύ άλλων προορίζονται και για κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για αντάρτικο –άρθρο 19Α του Σ.Κ–, δηλαδή σύμφωνα με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, τον 187Α όπως και για άλλους «απείθαρχους» κρατούμενους. Σε αυτές τις φυλακές «αυξημένης ασφαλείας» μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο τι συνθήκες θα επικρατούν στο εσωτερικό τους αλλά είναι πολύ πιθανό ότι το ελληνικό κράτος θα αποπειραθεί να εφαρμόσει συνθήκες απομόνωσης κατά τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα κατά προσέγγιση του ιταλικού άρθρου 41 bis, δηλαδή θα αναιρέσει τους κανόνες μεταχείρισης των κρατουμένων όπως ισχύει στις υπόλοιπες ελληνικές φυλακές.
Οι αγώνες ενάντια σε τέτοιες συνθήκες κράτησης οι οποίοι αποτελούν μορφές βασανισμού είναι επιτακτικοί μέσα στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Γι’ αυτό και κανείς κρατούμενος όπως ο σύντροφος Αlfredo Cospito δεν θα πρέπει να μένει μόνος του.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑLFREDO COSPITO
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ/ΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ/ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
Τα φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα-Νίκος Μαζιώτης