Snails released from Halkiadakis supermarket chain

Snails are the only animals sold live in supermarkets. Most are hibernating, huddled together somewhere next to the vegetables. A few have woken up and are sticking out their antennae that find stacked shells and nets. If they had a voice, you would pay attention to them. Somewhere between fasting, gourmetism and Cretan tradition, the next stage is to buy them, soak them, get rid of the dead ones and boil the rest alive.

We “see” the rest of the animals in the supermarket dead in the refrigerators and on shelves. Their chopped and packaged bodies and derivatives are passed by in the aisles, since for the depraved human-consumer, this horrible reality is a common sight. Their corpses are completely disconnected from the animal itself that was tortured and killed in order for civilized man to buy it, without dirtying his hands or his conscience. As objects, the other animals are placed as marketable products, all at his disposal always according to his pocket, to cover his imaginary needs.

All of life has become an endless consumption of products, information, images, relationships, which tries in vain to fill the void of an existence trapped and cut off from its naturalness. Trapped in the vicious cycle of production-consumption, the human-consumer has learned to blindly accept this rotten reality as normal and necessary, thus feeding the very system of domination and exploitation that sees life as a source of profit.

The growing market for vegan processed foods is neither a solution nor a political stance, but another illusion of choice, one of those that the capitalist system knows very well how to construct. After all, before meat-eating was marketed as a “necessity”, people ate just fine without animals, only they didn’t eat “vegan products”, they ate “lentils”.

Civilized man turned his back on nature and concentrated in cities that live at the expense of the natural world, seeking an easier life with more choices-opportunities. He gradually abandoned his freedom and became completely dependent on producers, intermediaries and increasingly large corporations for his survival. He exchanged natural life for an artificial one. He lives(?) and works in artificial boxes, with artificial light, in artificial rhythms and constant noise. In a manufactured breeding ground for human cogs who are violently molded from an early age within the bars of the educational system, whose role is to discipline, to mutilate, to stuff you with information and work “ethics” to turn you into an expendable chip in its machine. For every life that is not useful and does not serve it, the city becomes completely inhospitable. Those who do not conform are isolated, thrown into prison boxes, made of cement and bars. In the city, all our movements are recorded. You learn to feel safe within order and sterilization, unprotected in nature and afraid of life, insects and microbes. The only relationship that is foreseen with some animals is with “pets”, sterilized and microchipped and exclusively in terms of ownership. The day in the city-prison is cut into pieces. That of production, fulfilling social roles, “free time” reminiscent of a prison yard. A life well-organized in boxes. But life is neither square nor a straight line of evolution-progress. It is curves and spirals.

On Friday 28/3/2025 we resolutely entered the main store of the Chalkiadakis supermarket chain in Kounoupidiana (Chania), headed to the point where the snails were displayed and emptied the counter. Then we left undisturbed, leaving behind a note where the obvious was written, that “ ANIMALS ARE NOT COMMODITIES ”. Although we were prepared for all possible scenarios, in the end we did not encounter the slightest obstacle, since the employees were absorbed in their work, and the customers in their world.

We know very well that in this world largely based on the exploitation of other animals and nature, this action is a drop in the ocean. But for each of the 1158 snails we released, it was the difference between a torturous death and the ability to live freely, and that is important to us. They were spared an outcome that, to interpret requires us to look deeply into the anthropocentric culture of domination and exploitation, apathy and rationalized resignation.

This is neither theft nor expropriation, but clearly an action of liberation and solidarity with other animals. human or not, who experience confinement and seek their freedom. If this movement of ours encourages other people to take any action, greater or smaller, we will have achieved our goal.

A little later, after waking them up, we carefully released them into their natural environment. That same night, it started to rain…

FREEDOM CAN NEVER BE PARTIAL
LIBERATION ACTIONS BY EVERY MEANS AND ON EVERY SCALE
ANTAGONIST GREETINGS TO THE COMRADES WHO FREED THE PARTIDGES  IN SARANTAPICHO

Snail Coil

——–

GR:
Απελευθέρωση σαλιγκαριών από σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Χαλκιαδάκης

Τα σαλιγκάρια είναι τα μόνα ζώα που πουλιούνται ζωντανά στα σούπερ μάρκετ. Τα περισσότερα βρίσκονται σε λήθαργο, στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο, κάπου δίπλα στα λαχανικά. Κάποια λίγα έχουν ξυπνήσει και ξεπροβάλλουν τις κεραίες τους που συναντούν στοιβαγμένα κελύφη και δίχτυα. Αν είχαν φωνή, θα τα πρόσεχες. Κάπου μεταξύ νηστείας, γκουρμεδιάς και κρητικής παράδοσης, το επόμενο στάδιο είναι να τα αγοράσουν, να τα βρέξουν, να ξεφορτωθούν όσα είναι νεκρά και να βράσουν τα υπόλοιπα ζωντανά.

Tα υπόλοιπα ζώα στο σούπερ μάρκετ τα “βλέπουμε” νεκρά στα ψυγεία και στα ράφια. Τα τεμαχισμένα και συσκευασμένα σώματα και τα παράγωγά τους προσπερνιούνται στους διαδρόμους, αφού για τον αποχαυνωμένο άνθρωπο-καταναλωτή, αυτή η φριχτή πραγματικότητα αποτελεί μια συνηθισμένη εικόνα. Τα πτώματά τους είναι πλήρως αποσυνδεδεμένα από το ίδιο το ζώο που βασανίστηκε και σκοτώθηκε με σκοπό να το αγοράσει ο πολιτισμένος άνθρωπος, χωρίς να λερώσει τα χέρια ή τη συνείδησή του. Σαν αντικείμενα, τα άλλα ζώα πλασσάρονται ως εμπορεύσιμα προϊόντα, όλα στη διάθεσή του ανάλογα πάντα με την τσέπη του, για να καλύψει τια πλασματικές του ανάγκες.

Όλη η ζωή έχει γίνει μια ατέλειωτη κατανάλωση προϊόντων, πληροφοριών, εικόνων, σχέσεων, που προσπαθεί μάταια να καλύψει το κενό μιας ύπαρξης εγκλωβισμένης και αποκομμένης από τη φυσικότητά της.. Παγιδευμένος στο φαύλο κύκλο παραγωγής – κατανάλωσης, ο άνθρωπος – καταναλωτής έχει μάθει να αποδέχεται τυφλά αυτή τη σάπια πραγματικότητα ως φυσιολογική και αναγκαία, ταΐζοντας έτσι το ίδιο το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης που βλέπει τη ζωή ως πηγή κέρδους.

Η αγορά των αυξανόμενων βίγκαν επεξεργασμένων τροφίμων δεν αποτελεί ούτε λύση, ούτε πολιτική τοποθέτηση, αλλά μια ακόμα ψευδαίσθηση επιλογής, από αυτές που το καπιταλιστικό σύστημα ξέρει πολύ καλά να κατασκευάζει. Άλλωστε, πριν να πλασσαριστεί ως “ανάγκη” η κρεοφαγία, ο κόσμος τρεφόταν μια χαρά χωρίς ζωικά, απλά δεν έτρωγε “βίγκαν προϊόντα”, έτρωγε “φακές”.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος γύρισε την πλάτη του στη φύση και συγκεντρώθηκε σε πόλεις που ζουν σε βάρος του φυσικού κόσμου, αναζητώντας μια ζωή πιο εύκολη με πιο πολλές επιλογές-ευκαιρίες. Σταδιακά εγκατέλειψε την ελευθερία του και κατάντησε πλήρως εξαρτημένος από παραγωγούς, μεσάζοντες και ολοένα μεγαλύτερες εταιρίες για την επιβίωσή του. Αντάλλαξε τη φυσική ζωή για μια τεχνητή. Ζει(;) και δουλεύει σε τεχνητά κουτιά, με τεχνητό φως, σε τεχνητούς ρυθμούς και διαρκή θόρυβο. Σε ένα κατασκευασμένο εκτροφείο για ανθρώπους-γρανάζια που καλουπώνονται βίαια από νωρίς μέσα στα κάγκελα του εκπαιδευτικού συστήματος, ρόλος του οποίου είναι να πειθαρχήσει, να ακρωτηριάσει, να μπουκώσει με πληροφορίες και εργασιακή “ηθική” για να σε μετατρέψει σε αναλώσιμο τσιπάκι στη μηχανή του.

Για κάθε ζωή που δεν είναι χρήσιμη και δεν το εξυπηρετεί, η πόλη γίνεται τελείως αφιλόξενη. Όσα δεν συμμορφώνονται, απομονώνονται πεταμένα σε κουτιά-φυλακές, φτιαγμένα από τσιμέντο και κάγκελα. Στην πόλη όλες οι κινήσεις μας ειναι καταγεγραμμένες. Μαθαίνεις να αισθάνεσαι ασφάλεια μέσα στην τάξη και την αποστείρωση, απροστάτευτο στη φύση, και φόβο μπροστά στη ζωή, στα έντομα και στα μικρόβια. Η μόνη σχέση που προβλέπεται με κάποια ζώα, είναι με τα “κατοικίδια”, και αυτή αποκλειστικά με όρους ιδιοκτησίας, στειρωμένα και τσιπαρισμένα. Η μέρα στην πόλη-φυλακή τεμαχίζεται σε κομμάτια. Αυτό της παραγωγής, αυτό της εκπλήρωσης κοινωνικών ρόλων, αυτό του “ελεύθερου χρόνου” που θυμίζει προαυλισμό. Μια ζωή καλά στημένη σε κουτάκια. Όμως η ζωή δεν είναι ούτε τετράγωνη, ούτε μία ευθεία γραμμή εξέλιξης-προόδου. Είναι καμπύλες και σπείρες.

Την Παρασκευή 28/3/2025 μπήκαμε αποφασισμένα στο κεντρικό κατάστημα της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης στα Κουνουπιδιανά (Χανιά), κατευθυνθήκαμε στο σημείο όπου βρίσκονταν τα σαλιγκάρια και αδειάσαμε τον πάγκο. Στη συνέχεια, φύγαμε ανενόχλητα, αφήνοντας πίσω ένα σημείωμα όπου ήταν γραμμένο το αυτονόητο, ότι “ ΤΑ ΖΩΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ”. Αν και ήμασταν προετοιμασμένα για όλα τα πιθανά σενάρια, τελικά δεν συναντήσαμε το παραμικρό εμπόδιο, αφού οι εργαζόμενοι ήταν απορροφημένοι στη δουλειά τους, και οι πελάτες στον κόσμο τους.
Το ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι σε αυτόν τον κόσμο που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στην εκμετάλλευση των άλλων ζώων και της φύσης, αυτή η δράση είναι μία σταγόνα στον ωκεανό. Για το κάθε ένα όμως από τα 1158 σαλιγκάρια που απελευθερώσαμε, ήταν η διαφορά ανάμεσα στο βασανιστικό θάνατο και στη δυνατότητα να ζήσουν ελεύθερα, και αυτό για εμάς είναι σημαντικό. Γλίτωσαν από μια κατάληξη, που για να ερμηνευτεί, χρειάζεται να κοιτάξουμε βαθιά στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, της απάθειας και της εκλογικευμένης παραίτησης. Δεν πρόκειται ούτε για κλοπή, ούτε για απαλλοτρίωση, αλλά ξεκάθαρα για μια δράση απελευθέρωσης και αλληλεγγύης με άλλα ζώα. ανθρώπινα ή μη, που βιώνουν τον εγκλεισμό και αποζητούν την ελευθερία τους. Αν η κίνηση μας αυτή προτρέψει κι άλλο κόσμο σε οποιαδήποτε δράση, μεγαλύτερη ή μικρότερη, θα έχουμε πετύχει το στόχο μας.

Λίγο αργότερα, αφού τα ξυπνήσαμε, τα αφήσαμε προσεκτικά στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ίδιο βράδυ, άρχισε να βρέχει…

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚH
ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΛΙΜΑΚΑ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΙΣ ΠΕΡΔΙΚΕΣ ΣΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟ

Σπείρα Σαλιγκαριών