Alfredo Cospito – what will probably be his last letter (in full)
——-

Letter by Alfredo Cospito made public by his lawyer on 1st March 2023

My struggle against 41 bis is an individual struggle, I do not give or receive orders. It is simply that I cannot live in an inhuman regime such as 41 bis, where I cannot freely read what I want, books, newspapers, anarchist periodicals, magazines on art and science, as well as literature and history. The only chance I have of getting out of it is to renounce my anarchy and sell someone out to take my place.

A regime where I can’t have any human contact, where I can’t even see or touch a handful of grass or embrace a person I love. A regime where photos of your parents are snatched. Buried alive in a grave in a place of death. I will carry on my struggle to the extreme consequence, not for a ” request ” but because this is not life.
If the aim of the Italian State is to make me “dissociate” from the actions of anarchists outside I want you to know that as a good anarchist I don’t take orders. I believe that everyone is responsible for their own actions, and as part of the self-organising current I am not “associated” with anyone, therefore I cannot “dissociate” myself from anyone. Affinity is another matter. A coherent anarchist does not distance themself from other anarchists out of opportunism or convenience.

I have always claimed my actions with pride (also in court, that’s why I am here) and I have never criticised those of other comrades, much less when there is a situation like the one I find myself in.
The biggest insult for an anarchist is to be accused of giving or taking orders.

When I was in the High Security regime (AS) I also had censorship and I didn’t issue any “pizzini” [Spanish translator’s note: Slips of paper by means of which mafia bosses supposedly pass on their orders] but articles to anarchist newspapers and magazines. And above all I was free to receive books and magazines, write books, read what I wanted; I was even allowed to evolve, to live.

Today I am prepared to die to make the world understand what 41 bis really is; 750 people suffer it without protesting, continuously turned into monsters by the mass media. Now it is my turn, you turned me into a monster as the bloodthirsty terrorist, then sanctified me as the anarchist martyr who sacrifices himself for others, then turned me into a monster again, a terrible spectre. When it is all over, I shall no doubt be raised to the altar of martyrdom. No, thank you, I am not for this, I will not play your dirty political games.

In fact, the real problem of the Italian State is that all the human rights that are violated in this 41 bis regime in the name of a “security” for which everything is sacrificed, will come to light. Good! You should have thought twice before putting an anarchist in here. I don’t know what real motivations and political manoeuvres are behind it. And because someone has used me as a “poisoned apple” in this regime. It was quite difficult not to foresee what my reactions to this “non-life” would be. A State, the Italian one, worthy representative of the hypocrisy of a West that continually gives “morality” lessons to the rest of the world. The 41 bis has given lessons that have been well taken up by “democratic” States such as Turkey (the Kurdish comrades know something about this) and Poland.

I am convinced that my death will be an obstacle to this regime and that the 750 people who have been suffering under it for decades will be able to live a life worth living, whatever they have done.

I love life, I am a happy man, I wouldn’t trade my life for anyone else’s. And it is because I love it that I cannot accept this non-life without hope.
Thank you comrades for your love.
Always for Anarchy.
Never bowed down.
Alfredo Cospito

[Received by letter]

————

via : lucharcontrael41bis.noblogs.org

Translated with respect and flaming solidarity with Alfredo from Spanish to English by Anarchists from the Act for freedom now!

—————–

EL: Ανοιχτή Επιστολή του αναρχικού απεργού πείνας Alfredo Cospito

Ο αγώνας μου ενάντια στο 41 bis είναι ένας ατομικός αγώνας ως αναρχικός, δεν κάνω και δεν δέχομαι εκβιασμούς. Απλά δεν μπορώ να ζήσω σε ένα απάνθρωπο καθεστώς όπως αυτό του 41 bis, όπου δεν μπορώ να διαβάζω ελεύθερα ό,τι θέλω, βιβλία, εφημερίδες, αναρχικά περιοδικά, περιοδικά τέχνης και επιστήμης, λογοτεχνία και ιστορία.

Η μόνη ευκαιρία που έχω για να βγω είναι να αρνηθώ την αναρχία μου και να πουλήσετε ότι είμαι κάποιος άλλος.

Ένα καθεστώς όπου δεν μπορώ να έχω καμία ανθρώπινη επαφή, όπου δεν μπορώ πλέον να δω ή να χαϊδέψω ένα φύλλο γρασιδιού ή να αγκαλιάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ένα καθεστώς όπου οι φωτογραφίες των γονιών σου κατάσχονται. Θαμμένος ζωντανός σε έναν τάφο σε έναν τόπο θανάτου. Θα συνεχίσω τον αγώνα μου μέχρι τέλους, όχι λόγω “εκβιασμού”, αλλά επειδή αυτό δεν είναι ζωή.

Αν ο στόχος του ιταλικού κράτους είναι να με κάνει να “αποστασιοποιηθώ” από τις δράσεις των αναρχικών που γίνονται έξω, να ξέρετε ότι δεν υφίσταμαι εκβιασμό, ως αναρχικός πιστεύω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ως μέλος του αντι-οργανωτικού κινήματος δεν έχω “συνδεθεί” ποτέ με κανέναν και επομένως δεν μπορώ να “αποστασιοποιηθώ” από κανέναν. Η συντροφικότητα είναι κάτι άλλο.

Ένας συνεπής αναρχικός δεν αποστασιοποιείται από άλλους αναρχικούς από καιροσκοπισμό ή ευκολία.

Πάντα υπερήφανα υποστήριζα τις δικές μου πράξεις (ακόμα και στα δικαστήρια, γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ) και ποτέ δεν άσκησα κριτική σε αυτές άλλων συντρόφων-ισσων και πόσο μάλλον σε μια κατάσταση όπως αυτή στην οποία βρίσκομαι.

Η μεγαλύτερη προσβολή για έναν αναρχικό είναι να τον κατηγορούν ότι δίνει και παίρνει εντολές.

Όταν ήμουν στο καθεστώς υψίστης ασφάλειας είχα ούτως ή άλλως λογοκρισία, και ποτέ δεν έστειλα ” pizzini ” (δέματα με λεφτά που συνδέονται με την μαφία) αλλά άρθρα για αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά. Και πάνω απ’ όλα ήμουν ελεύθερος να λαμβάνω βιβλία και περιοδικά και να γράφω βιβλία, να διαβάζω ό,τι ήθελα, με λίγα λόγια μου επιτρεπόταν να ζω.

Σήμερα είμαι έτοιμος να πεθάνω για να μάθει ο κόσμος πραγματικά τι είναι το 41 bis, 750 άνθρωποι το υποφέρουν χωρίς να μιλάνε, συνεχώς παρουσιάζονται ως τέρατα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τώρα είναι η σειρά μου, πρώτα με παρουσιάσατε ως αιμοδιψή τρομοκράτη, μετά με αγιοποιήσατε ως τον μαρτυρικό αναρχικό που θυσιάζεται για τους άλλους, τώρα με παρουσιάσατε ξανά ως τον ηγέτη του φρικτού spectra. Όταν όλα τελειώσουν δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα με οδηγήσετε στο βωμό του μαρτυρίου.

Σας ευχαριστώ, όχι, δεν θα το κάνω, στα βρώμικα πολιτικά σας παιχνίδια δεν θα προσφέρω τον εαυτό μου.

Στην πραγματικότητα, το πραγματικό πρόβλημα του ιταλικού κράτους είναι ότι δεν θέλει να μαθαίνονται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται σε αυτό το καθεστώς 41 bis, στο όνομα μιας “ασφάλειας” στην οποία θυσιάζονται τα πάντα.

Θα έπρεπε να το είχανε σκεφτεί αυτό πριν βάλουν έναν αναρχικό εδώ μέσα. Δεν γνωρίζω τα πραγματικά κίνητρα ή τους πολιτικούς ελιγμούς που κρύβονται πίσω από αυτό, γιατί κάποιος με χρησιμοποίησε ως “δηλητηριασμένο κεφτέ” σε αυτό το καθεστώς. Ήταν αρκετά δύσκολο να μην προβλέψουν ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις μου σε αυτή τη “μη-ζωή”.

Το ιταλικό κράτος είναι ένας άξιος εκπρόσωπος της υποκρισίας μιας Δύσης που δίνει συνεχώς μαθήματα “ηθικής” στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 41 bis έχει δώσει μαθήματα καταστολής που έτυχαν καλής υποδοχής από “δημοκρατικά” κράτη όπως η Τουρκία (οι Κούρδοι σύντροφοί γνωρίζουν κάτι γι’ αυτό) και η Πολωνία.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο θάνατός μου θα βάλει ένα τέλος σε αυτό το καθεστώς και ότι οι 750 άνθρωποι που το υφίστανται εδώ και δεκαετίες θα μπορέσουν να ζήσουν μια ζωή που αξίζει να ζήσουν, ό,τι κι αν έχουν κάνει.

Αγαπώ τη ζωή, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν θα αντάλλαζα τη ζωή μου με τη ζωή κάποιου άλλου. Και ακριβώς επειδή την αγαπώ δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την απελπιστική μη ζωή.

Σας ευχαριστώ σύντροφοι και συντρόφισσες για την αγάπη σας.

Πάντα για την αναρχία.

Ποτέ δεν λύγισα

Alfredo Cospito

https://athens.indymedia.org/post/1623919/

—————

ES: via: lucharcontrael41bis

La última carta de Alfredo Cospito

Ayer publicábamos el fragmento leído en radio Blackout. Puedes escuchar la parte que faltaba aquí, (en italiano). A continuación la traducción completa que nos envían desde borrokan.
Carta de Alfredo Cospito hecha pública por su abogado el 1 de marzo de 2023.

Mi lucha contra el 41 bis es una lucha individual de un anarquista, no hago ni recibo recados. Simplemente no puedo vivir en un régimen inhumano como el 41 bis, donde no puedo leer libremente lo que quiero, libros, diarios, periódicos anarquistas, revistas de arte y ciencias, así como de literatura e historia. La única posibilidad que tengo de salir es renegar de mi anarquía y vender a alguien que ocupe mi lugar.

Un régimen donde no puedo tener ningún contacto humano, donde no puedo ni ver ni tomar un puñado de hierba o abrazar a una persona querida. Un régimen donde las fotos de tus progenitores son secuestradas. Enterrado vivo en una tumba en un lugar de muerte. Llevaré adelante mi lucha hasta las consecuencias extremas, no por un “encargo” sino porque ésta no es vida.

Si el objetivo del Estado italiano es hacerme “disociar” de las acciones de lxs anarquistas de fuera que sepa que como buen anarquista yo no acepto recados. Creo que cada unx es responsable de sus propias acciones, y como perteneciente a la corriente autorganizativa no estoy “asociado” a nadie y por tanto no puedo “disociarme” de nadie. La afinidad es otra cosa. Unx anarquista coherente no toma distancia de otrxs anarquistas por oportunismo o conveniencia.

Yo siempre he reivindicado con orgullo mis acciones (incluso en los tribunales, por eso me encuentro aquí) y nunca he criticado las de otrxs compañerxs, mucho menos cuando existe una situación como en la que me encuentro.

El mayor insulto para unx anarquista es ser acusadx de dar o recibir ordenes.

Cuando estaba en el régimen de Alta Seguridad (AS) también tenía la censura y no he expedido ningún “pizzini” (n. del t.: papelitos mediante los que supuestamente los jefes mafiosos pasan sus ordenes) sino artículos a los diarios y revistas anarquistas. Y sobre todo era libre para recibir libros y revistas y escribir libros, leer lo que quería, incluso se me permitía evolucionar, vivir.

Hoy estoy dispuesto a morir para hacer entender al mundo lo que realmente es el 41 bis; 750 personas lo sufren sin protestar, convertidos continuamente en monstruos por los mass media. Ahora me toca a mí, me habéis convertido en un monstruo como el terrorista sanguinario, después me habéis santificado como el mártir anarquista que se sacrifica por los demás, para después volver a convertirme en un monstruo, como un terrible espectro. Cuando todo haya acabado, sin duda seré elevado a los altares del martirio. No, gracias, no estoy por la labor, no me presto a vuestros sucios juegos políticos.

En realidad, el verdadero problema del Estado italiano es que se lleguen a saber todos los derechos humanos que son violados en este régimen 41 bis en nombre de una “seguridad” por la que se sacrifica todo. Bien! Tendréis que pensaróslo mejor antes de meter a unx anarquista aquí dentro. No se que motivaciones reales ni maniobras políticas habrá detrás. Y porque alguien me ha usado como “manzana envenenada” en este régimen. Era bastante difícil no prever cuales serían mis reacciones ante esta “no vida”. Un Estado, el italiano, digno representante de la hipocresia de un Occidente que continuamente da lecciones de “moralidad” al resto del mundo. El 41 bis ha dado lecciones que han sido bien recogidas por estados “democráticos” como el turco (lxs compañerxs kurdxs saben algo de ésto) y el polaco.

Estoy convencido de que mi muerte supondrá un obstaculo a este régimen y que lxs 750 que lo sufren desde hace décadas podran vivir una vida digna de ser vivida, hayan hecho lo que hayan hecho. Amo la vida, soy un hombre feliz, no cambiaría mi vida por la de ningunx otrx. Y es porque la amo por lo que no puedo aceptar esta no vida sin esperanza.

Gracias compañerxs por vuestro amor.
Siempre por la Anarquia.
Nunca doblegado.

Alfredo Cospito

[Recibido al correo]

——

FR: via: sansnom

Italie : une lettre d’Alfredo Cospito

[Cette lettre d’Alfredo Cospito (écrite en janvier alors qu’il se trouvait encore à la prison de Sassari) a été rendue publique le 1er mars 2023 par son avocat lors d’une conférence de presse au Sénat, et reproduite ensuite par différents journaux italiens. Nous en livrons ici une traduction.
Par ailleurs, suite à la décision du 24 février de la Cour de cassation italienne de ne pas le sortir du 41bis, Alfredo a refusé de continuer à prendre des compléments alimentaires de base (comme le potassium), et au 131e jour de grève de la faim, le 27 février, a été retransféré d’urgence de la prison d’Opera à l’unité de soins intensifs de l’hôpital San Paolo de Milan…]

Ma lutte contre le 41 bis est une lutte individuelle en tant qu’anarchiste, je ne fais pas de chantage et n’en accepte pas. Tout simplement, je ne peux pas vivre dans un régime [carcéral] inhumain comme le 41bis, où je ne peux lire librement ce que je veux : livres, journaux, publications anarchistes, revues d’art, scientifiques, de littérature et d’histoire.

L’unique possibilité que j’aie de sortir d’ici est de renier mon anarchie et de me vendre pour qu’on mette quelqu’un d’autre à ma place. Un régime où je ne peux avoir aucun contact humain, où je ne peux plus voir ou caresser un brin d’herbe ou enlacer un être cher. Un régime où les photos de tes parents sont confisquées. Enterré vivant dans une tombe, dans un lieu de mort. Je poursuivrai ma lutte jusqu’aux plus extrêmes conséquences, non par « chantage », mais parce que ceci n’est pas une vie. Si l’objectif de l’État italien est de me faire me « dissocier » des actions des anarchistEs à l’extérieur, qu’il sache que moi je n’accepte pas les chantages. En bon anarchiste, je pense que chacun est responsable de ses propres actions, et appartenant au courant anti-organisationnel, je ne me suis jamais « associé » à quiconque et je ne peux donc pas me « dissocier » de quiconque. L’affinité, c’est autre chose.

Un.e anarchiste cohérent.e ne prend pas ses distances d’autres anarchistes par opportunisme ou convenance. J’ai toujours revendiqué avec fierté mes actions (y compris devant les tribunaux, c’est pourquoi je me retrouve ici) et je n’ai jamais critiqué celles des autres compagnon.nes, et par conséquent encore moins dans la situation où je me retrouve.

La plus grande insulte pour un.e anarchiste est d’être accusé.e de donner ou de recevoir des ordres. Quand j’étais dans le régime de Haute Surveillance, j’étais de toute manière soumis à la censure, et je n’ai donc jamais envoyé de « pizzini » [billets codés utilisés par la mafia pour donner des ordres depuis l’intérieur], mais des articles pour des journaux et des revues anarchistes. Et surtout, j’étais libre de recevoir des livres et des revues et d’écrire des livres, de lire ce que je voulais, en somme il m’était permis d’évoluer, de vivre.

Aujourd’hui, je suis prêt à mourir pour faire connaître au monde ce qu’est vraiment le 41bis, 750 personnes le subissent en silence, monstrifiées en permanence par les mass-médias.

A présent c’est mon tour, vous m’avez d’abord présenté comme un monstre sous forme de terroriste sanguinaire, puis vous m’avez sanctifié sous forme d’anarchiste martyr qui se sacrifie pour les autres, et maintenant monstrifié une nouvelle fois comme chef du terrible « spectre ». Quand tout cela sera terminé, je n’en doute pas, je serai à nouveau porté sur les autels du martyre. Non merci, ce sera sans moi, je ne me prête pas à vos petits jeux politiques dégueulasses.

En réalité, le vrai problème de l’État italien est qu’on ne vienne pas à connaître tous les droits humains qui sont violés dans ce régime carcéral, le 41bis, au nom d’une « sécurité » pour laquelle tout est sacrifié. Eh bien ! Vous auriez dû y penser avant de mettre un anarchiste là-dedans, même si j’ignore les motivations réelles ou les manœuvres politiques qu’il y a derrière. Le pourquoi quelqu’un m’a utilisé comme « boulette empoisonnée » dans ce régime. Il n’était pas bien difficile de prévoir quelles seraient mes réactions face à cette « non-vie ». Un État comme l’État italien, digne représentant d’une hypocrisie d’un Occident qui n’arrête pas de donner des leçons de « morale » au reste du monde. Le 41bis a donné des leçons répressives bien comprises par des États « démocratiques » comme celui de Turquie (les camarades kurdes en savent quelque chose) ou de Pologne.

Je suis convaincu que ma mort constituera une entrave à ce régime et que les 750 personnes qui le subissent depuis des décennies pourraient vivre une vie digne d’être vécue, quoi qu’elles aient fait.

J’aime la vie, je suis un homme heureux, je ne voudrais échanger ma vie avec celle de personne d’autre. Et c’est justement parce que je l’aime, que je ne peux accepter cette non-vie sans espoir.

Merci compagnon.nes pour votre amour
Toujours pour l’anarchie
Jamais brisé

Alfredo Cospito