Anarchist Alfredo Cospito ended his hunger strike undertaken since Oct. 20
On Wednesday, April 19, 2023, anarchist Alfredo Cospito ended the hunger strike he began 181 days earlier, on Oct. 20, 2022, inside the Bancali prison in Sardinia. The comrade, who is currently an inmate in the prison medicine ward of the San Paolo Hospital in Milan, had been on an all-out hunger strike for six months against the detention regime established by Article 41 bis of the Penitentiary Order (a regime to which he had been transferred on May 5, 2022) and against the hostile life sentence, which risked being the final sentence for the comrade at the end of the Scripta Manent trial.
The interruption of the hunger strike comes in the wake of the April 18 hearing in Rome at the Constitutional Court, which recognized the prevalence of mitigating circumstances vis-à-vis repeated recidivism in the case of all convictions for crimes whose fixed penalty is life imprisonment. This is the case of Alfredo, in that with the requalification (by the court of cassation, at the end of the Scripta Manent trial) of the charge inherent in the double explosive attack against the Caserma Allievi Carabinieri in Fossano on June 2, 2006, from “common massacre” (art. 422 c. p.) to “political massacre” (i.e., “massacre for the purpose of attacking the security of the state,” art. 285 c. p.), comrades Alfredo Cospito and Anna Beniamino were facing a sentence of hostile life imprisonment and 27 years in prison, respectively, as requested by the Turin prosecutor’s office.
What has taken place in recent days is certainly not a “victory” for the rule of law or a “return” to the principles of the constitution, but rather a result achieved by the hunger strike and the international solidarity movement developed over the past 11 months.
By sentencing him to hostile life imprisonment and imposing 41 bis, the state intended to bury Alfredo Cospito in prison for life. Today, this intent, although the comrade remains held in 41 bis, has not been achieved by the state and its repressive apparatus.
In recent months, the comrade has risked his life and is continuing to risk it today in this new and delicate phase of slow recovery of the faculty to feed himself. The comrade has already experienced presumably permanent neurological damage, localized particularly in the peripheral nervous system (he has integrally lost feeling in one foot, the other foot has reduced feeling, and one hand has begun to give similar symptoms). The continuation of the hunger strike in the manner in which it has been conducted for long months objectively placed him-rather than in the immediate danger of sudden death, which would probably have been avoided by the monitoring to which he is subjected in the hospital-in the risk of a progressive and permanent decay of the physique, with more or less serious consequences consisting primarily in the further impairment of the nervous system.
In this hunger strike Alfredo has always reiterated that he has fought not only for himself, but for all prisoners in 41 bis and, moreover, to develop solidarity with anarchists, communists and revolutionary inmates around the world. And in these six months of the strike, solidarity with Alfredo has been expressed in prisons halfway around the world, primarily by fellow anarchists and revolutionary inmates who in Italy, France, Chile, Greece, the United Kingdom, Spain, and Germany have solidarized and struggled by undertaking hunger strikes in their turn, carrying out solidarity initiatives and fasts, and publishing statements and analyses. Finally, a solidarity that, particularly in Italy, other recluses-not only imprisoned anarchists and revolutionaries-also expressed in multiple forms.
The authoritarian turn, an expression of capitalism in its neoliberal configuration currently in crisis, has generated and will continue to generate strong repression against anarchists; a repression that-as we have observed in recent years-has spread to the exploited social components that suffer most from the social and ecological crisis. But the warning that the Italian state intended to give to the anarchist movement has been returned to sender with determination and consistency. In these six months of hunger strike, the isolation of Alfredo and all the imprisoned comrades was prevented. These long months have seen the expression of a movement of international revolutionary solidarity that-even before October 20 and, we are certain, even after this April 19-has been able and will be able to reaffirm the meaning and perspective of our ideas and practices. A movement that, having grown consistently since the beginning of the all-out hunger strike, while rejecting all assumptions of compromise, will continue to develop the consciousness of solidarity.
FORGETTING THE PRISONERS OF THE SOCIAL WAR MEANS FORGETTING THE WAR ITSELF: REVOLUTIONARY SOLIDARITY WITH ALFREDO COSPITO AND ALL IMPRISONED ANARCHISTS AND REVOLUTIONARIES.
April 20, 2023
—–
[Received by e-mail and posted at https://lanemesi.noblogs.org/post/2023/04/20/lanarchico-alfredo-cospito-ha-terminato-lo-sciopero-della-fame-intrapreso-dal-20-ottobre/]
IT:
L’anarchico Alfredo Cospito ha interrotto lo sciopero della fame intrapreso dal 20 ottobre
2023/04/20
lanemesi
Mercoledì 19 aprile 2023, l’anarchico Alfredo Cospito ha interrotto lo sciopero della fame iniziato 181 giorni prima, il 20 ottobre 2022, all’interno del carcere di Bancali, in Sardegna. Il compagno, attualmente recluso nel reparto di medicina penitenziaria dell’Ospedale San Paolo a Milano, ha portato avanti per sei mesi uno sciopero della fame ad oltranza contro il regime detentivo stabilito dall’articolo 41 bis dell’ordinamento penitenziario (regime in cui era stato trasferito il 5 maggio 2022) e contro l’ergastolo ostativo, che rischiava di essere la condanna definitiva per il compagno al termine del processo Scripta Manent.
L’interruzione dello sciopero della fame avviene a seguito dell’udienza del 18 aprile, a Roma, presso la corte costituzionale, che ha riconosciuto la prevalenza delle circostanze attenuanti nei confronti della recidiva reiterata nel caso di tutte le condanne per reati la cui pena fissa sia l’ergastolo. È questo il caso di Alfredo, in quanto con la riqualificazione (da parte della corte di cassazione, al termine del processo Scripta Manent) dell’accusa inerente il duplice attacco esplosivo contro la Caserma Allievi Carabinieri di Fossano del 2 giugno 2006, da “strage comune” (art. 422 c. p.) a “strage politica” (ossia “strage allo scopo di attentare alla sicurezza dello Stato”, art. 285 c. p.), i compagni Alfredo Cospito e Anna Beniamino rischiavano una condanna rispettivamente all’ergastolo ostativo e a 27 anni di carcere, come richiesto dalla procura di Torino.
Quanto avvenuto in questi giorni non è certamente una “vittoria” dello stato di diritto o un “ritorno” ai principi della costituzione, bensì un risultato conseguito dallo sciopero della fame e dal movimento di solidarietà internazionale sviluppatosi nell’arco degli ultimi 11 mesi.
Con la condanna all’ergastolo ostativo e l’imposizione del 41 bis lo Stato intendeva seppellire in carcere a vita Alfredo Cospito. Oggi, questo intento, sebbene il compagno resti detenuto in 41 bis, non è stato conseguito da parte dello Stato e dei suoi apparati repressivi.
In questi mesi il compagno ha rischiato la vita e la sta continuando a rischiare anche oggi in questa nuova e delicata fase di lento recupero della facoltà di alimentarsi. Il compagno ha già riscontrato dei danni neurologici presumibilmente permanenti, localizzati in particolare nel sistema nervoso periferico (ha perso integralmente sensibilità ad un piede, l’altro piede ha sensibilità ridotta e una mano ha iniziato a dare dei sintomi simili). La prosecuzione dello sciopero della fame nella modalità con cui lo ha condotto per lunghi mesi lo poneva oggettivamente – più che nel pericolo immediato di una morte repentina, che sarebbe stata probabilmente evitata dal monitoraggio cui è sottoposto in ospedale – nel rischio di un decadimento progressivo e permanente del fisico, con conseguenze più o meno gravi consistenti in primo luogo nell’ulteriore menomazione del sistema nervoso.
In questo sciopero della fame Alfredo ha sempre ribadito di non aver lottato solo per sé, ma per tutti i detenuti in 41 bis e, inoltre, per sviluppare la solidarietà con gli anarchici, i comunisti e i rivoluzionari reclusi in tutto il mondo. E in questi sei mesi di sciopero la solidarietà con Alfredo si è espressa nelle carceri di mezzo mondo, in primo luogo da parte di compagni anarchici e rivoluzionari reclusi che in Italia, Francia, Cile, Grecia, Regno Unito, Spagna, Germania hanno solidarizzato e lottato intraprendendo a loro volta lo sciopero della fame, realizzando iniziative e digiuni solidali, pubblicando dichiarazioni e analisi. Infine, una solidarietà che, in particolare in Italia, anche altri reclusi – non solo gli anarchici e i rivoluzionari imprigionati – hanno espresso in molteplici forme.
La svolta autoritaria, espressione del capitalismo nella sua configurazione neoliberista attualmente in crisi, ha generato e continuerà a generare una forte repressione nei confronti degli anarchici; una repressione che – come abbiamo osservato negli ultimi anni – si è allargata alle componenti sociali sfruttate che più di tutti subiscono la crisi sociale ed ecologica. Ma il monito che lo Stato italiano intendeva dare al movimento anarchico è stato rispedito al mittente con determinazione e coerenza. In questi sei mesi di sciopero della fame è stato impedito l’isolamento di Alfredo e di tutti i compagni imprigionati. In questi lunghi mesi si è espresso un movimento di solidarietà rivoluzionaria internazionale che – già prima del 20 ottobre e, ne siamo certi, anche dopo questo 19 aprile – ha saputo e saprà riaffermare il senso e la prospettiva delle nostre idee e pratiche. Un movimento che, cresciuto in maniera consistente a partire dall’inizio dello sciopero della fame ad oltranza, e rifiutando al contempo ogni ipotesi di compromesso, continuerà a sviluppare la coscienza della solidarietà.
DIMENTICARE I PRIGIONIERI DELLA GUERRA SOCIALE SIGNIFICA DIMENTICARE LA GUERRA STESSA: SOLIDARIETÀ RIVOLUZIONARIA CON ALFREDO COSPITO E CON TUTTI GLI ANARCHICI E I RIVOLUZIONARI IMPRIGIONATI.
20 aprile 2023
FR:
Alfredo arrête sa grève de la faim
Après presque 6 mois de grève de la faim, Alfredo Cospito annonce arrêter sa grève de la faim. Sa décision fait suite, hier, à la décision de la Cour constitutionnelle d’accepter de reconnaître les circonstances atténuantes pour l’attaque à l’école de carabiniers dont il est accusé et pour laquelle il risquait la perpétuité incompressible. La fin de la perpétuité incompressible, pas seulement pour lui mais pour tou·te·s les prisionnier·e·s était une des deux revendications qui motivaient sa grève de la faim. Alfredo a retrouvé hier un espoir de ne pas être condamné à mourir en prison et de retrouver un jour la liberté. Son jeûne prolongé ne sera pas sans conséquence sur sa santé à long terme et nous savons déjà qu’il a perdu la sensibilité d’un de ses pied.
La seconde revendication concernait l’isolement 41 bis, elle a trouvé un fort écho international et provoqué une vive solidarité. Cette lutte n’est pas finie, Alfredo, comme des centaines d’autres prisionnier·e·s reste soumis à ce régime de torture.
Continuons d’apporter notre solidarité à Alfredo et à lutter contre l’isolement 41bis et contre toutes les prisons !
ES:
El anarquista Alfredo Cospito ha interrumpido la huelga de hambre iniciada el 20 de octubre (19 de abril)
Como la mayoría sabréis, Alfredo ha interrumpido la huelga de hambre tras casi 6 meses. El compañero lo comunicó a través de su abogado el día 19 de abril luego de saber el resultado de la audiencia en el tribunal constitucional del 18 de abril, que abría la vía legal para acabar con el ergastolo como pena inamovible.
Apoyamos su decisión y nos alegra saber que tiene posibilidades de salir airoso después de tantos meses de ayuno, aunque por otra parte somos conscientes de que Alfredo sigue en este régimen de tortura democrática, y su estado de salud es precario. La fase de realimentación tras un ayuno tan largo comporta graves riesgos para la salud aun con todo el seguimiento médico. Ha perdido cerca del 40% de su peso corporal, sin llegar al límite prácticamente irreversible del 50%. Parece que tiene posibilidades de recuperarse. Gracias a que había vuelto a tomar los suplementos y a los nuevos suplementos proteicos que empezó a tomar pocos días antes del 18 de abril, había comenzado a recuperar algunos valores, evitando el agravamiento de los daños ya sufridos.
El mismo 19 de abril lxs compas de La Zarzamora enviaban reseña de su artículo anunciando la interrupción de la huelga junto a la traducción del comunicado de Flavio Rossi Albertini (gracias!), que pronto publicaremos. Puedes leerlo aquí.
Al otro lado de los Pirineos lxs compas de Lutter contre le 41 bis escribían esto:
ALFREDO COSPITO PONE FIN A SU HUELGA DE HAMBRE
Tras casi seis meses en huelga de hambre, Alfredo Cospito anunció que pondría fin a la misma. Su decisión se produce tras la decisión adoptada ayer por el Tribunal Constitucional de aceptar las circunstancias atenuantes del atentado contra la escuela de Carabinieri del que estaba acusado y por el que se enfrentaba a cadena perpetua. El fin de la cadena perpetua, no sólo para él sino para todos los presos, era una de las dos reivindicaciones que motivaron su huelga de hambre. Ayer Alfredo recobró la esperanza de no ser condenado a morir en la cárcel y de ser libre algún día. Su prolongado ayuno no dejará de tener consecuencias para su salud a largo plazo y ya sabemos que ha perdido la sensibilidad en uno de sus pies. La segunda reivindicación se refería al aislamiento 41 bis, y encontró un fuerte eco internacional y provocó una fuerte solidaridad. Esta lucha no ha terminado, Alfredo, como cientos de otros presos, sigue sometido a este régimen de tortura. ¡Sigamos mostrando nuestra solidaridad con Alfredo y luchando contra el aislamiento del 41 bis y contra todas las prisiones!
[Fuente: Lutter contre le 41 bis vía animalesenfu.ga (Motín y Fuga)]
* * *
Traducimos comunicado publicado en La Nemesi en 20 de abril
El anarquista Alfredo Cospito ha interrumpido la huelga de hambre iniciada el 20 de octubre
El miércoles 19 de abril 2023 el anarquista Alfredo Cospito ha interrumpido la huelga de hambre iniciada 181 días antes, el 20 de octubre 2022 dentro de la cárcel de Bancali, Cerdeña. El compañero, actualmente recluido en la sección de medicina penitenciaria del hospital San Paolo en Milán, ha mantenido durante seis meses una huelga de hambre indefinida contra el régimen carcelario establecido por el artículo 41 bis del o. p. (régimen al que fue trasladado el 5 de mayo de 2022) y contra el ergastolo ostativo, lo que arriesgaba ser la condena definitiva para el compañero como resultado del proceso Scripta Manent.
La interrupción de la huelga de hambre sucede después de la audiencia del 18 de abril en Roma, en el tribunal constitucional, que ha reconocido la prevalencia de las circunstancias atenuantes respecto a la reincidencia reiterada en el caso de todas las condenas por delitos cuya pena fija es el ergastolo. Este es el caso de Alfredo, ya que la recalificación (por parte del Supremo, al final del proceso Scripta Manent) de la acusación en relación al doble ataque explosivo contra la Comisaría Escuela de Carabinieri de Fossano del 2 de junio de 2006, de “masacre común” (art. 422 c. p.) a “masacre política” (es decir, “masacre con el objetivo de atentar contra la seguridad del Estado”, art. 285 c. p.), los compañeros Alfredo Cospito y Anna Beniamino arriesgaban una condena al ergastolo ostativo y a 27 años de cárcel respectivamente, como solicitaba la fiscalía de Turín.
Lo ocurrido estos días ciertamente no es una “victoria” del estado de derecho o una “vuelta” a los principios de la constitución, sino un resultado conseguido por la huelga de hambre y por el movimiento de solidaridad internacional desarrollado en los últimos 11 meses.
Con la condena al ergastolo ostativo y la imposición del 41 bis el Estado pretendía sepultar en la cárcel de por vida a Alfredo Cospito. Hoy, este intento, aunque el compañero siga encerrado en 41 bis, no ha sido logrado por parte del Estado y sus aparatos represivos.
Estos meses el compañero ha arriesgado la vida y hoy sigue haciéndolo en esta nueva y delicada fase de lenta recuperación de la capacidad de alimentarse. El compañero ya ha sufrido daños neurológicos que podrían ser permanentes, localizados en particular en el sistema periférico nervioso (pérdida total de la sensibilidad en un pie, sensibilidad reducida en el otro pie y una mano que ha empezado con síntomas similares). La continuación de la huelga de hambre tal como la ha llevado durante estos largos meses lo exponía objetivamente –más que al peligro inmediato de una muerte repentina, que probablemente se habría evitado con el seguimiento al que está sometido en el hospital– al riesgo de un deterioro progresivo y permanente del físico, con consecuencias más o menos graves que consistirían principalmente en un mayor deterioro del sistema nervioso.
En esta huelga de hambre Alfredo ha siempre reiterado que no lucha sólo por él, sino por todos los presos en 41 bis y, además, para desarrollar la solidaridad con los anarquistas, comunistas y revolucionarios recluidos en todo el mundo. En estos seis meses de huelga de hambre la solidaridad con Alfredo se ha expresado en las cárceles de medio mundo, principalmente por parte de compañeros anarquistas y revolucionarios recluidos que a su vez, en Italia, Francia, Chile, Reino Unido, España, Alemania han solidarizado y luchado emprendiendo huelgas de hambre, realizando iniciativas y ayunos solidarios, publicando declaraciones y análisis. En definitiva una solidaridad que, de manera especial en Italia también otros reclusos –no sólo anarquistas y revolucionarios encarcelados– han expresado en múltiples formas.
El giro autoritario, expresión del capitalismo en su configuración neoliberal actualmente en crisis, ha generado y seguirá generando una fuerte represión contra los anarquistas; una represión que –como hemos observado en los últimos años– se ha ampliado a los componentes sociales explotados que más sufren la crisis social y ecológica. Pero la advertencia que el Estado italiano pretendía dar al movimiento anarquista ha sido rechazada con determinación y coherencia. En estos seis meses de huelga de hambre se ha impedido el aislamiento de Alfredo y de todos los compañeros en prisión. En estos largos meses se ha manifestado un movimiento de solidaridad revolucionaria internacional que –ya antes del 20 de octubre y, estamos seguros, también después de este 19 de abril– ha sabido y sabrá reafirmar el sentido y la prospectiva de nuestras ideas y prácticas. Un movimiento que no ha dejado de crecer desde el inicio de la huelga de hambre indefinida a la vez que rechazaba cualquier tipo de compromiso, y que seguirá desarrollando la consciencia de la solidaridad.
OLVIDAR A LOS PRISIONEROS DE LA GUERRA SOCIAL SIGNIFICA OLVIDAR LA GUERRA MISMA; SOLIDARIDAD REVOLUCIONARIA CON ALFREDO COSPITO Y CON TODOS LOS ANARQUISTAS REVOLUCIONARIOS EN PRISIÓN.
20 abril 2023
[Traducido de: lanemesi.noblogs.org]
GR:
Υποθεση Alfredo Cospito – Σημαντική Εξέλιξη
Ο ΑLFREDO ΝΙΚΗΣΕ – ΠΑΡΑΝΟΜΗ Η ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΩΝ – ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 41BIS
Το Συνταγματικο δικαστηριο της Ρωμης δικαιωσε την υπερασπιση του Alfredo, κι εκρινε αντισυνταγματικη και παρανομη την μη αναγνωριση ελαφρυντικων παραγοντων.
Με την αποφαση αυτη, ανοιγει ο δρομος για την αναιρεση της ισοβιας καθειρξης που του ειχε επιβληθει για τις επιθεσεις με δεματα-βομβες στον στρατωνα των καραμπινιερων στο Fossano, η οποια -στοχευμενα- δεν προκαλεσε καν τραυματισμους.
Την υποθεση -ωστε να φτασει στο συνταγματικο (ανωτατο) δικαστηριο- ωθησε ο συνηγορος του Alfredo, Flavio Rossi Albertini, τονιζοντας -μεταξυ αλλων- χτες στην ακροαση πως η ποινη της ισοβιας καθειρξης που επεβληθη -αυθαιρετα και καταχρηστικα κατ’ουσιαν- ακολουθως της αρχικης ποινης των 15 ετων για το προκειμενο αδικημα, ειναι απολυτως αντισυνταγματικη καθως δεν επιτρεπει την παραμετροποίησή της αναλογα με το εν λογω αδικημα. Υπογραμμισε επισης την μοναδικοτητα της υποθεσης. Ο γενικος εισαγγελεας του Τορινο, προσεφυγε στο Ακυρωτικο δικαστηριο, αμφισβητώντας την αρχικη ποινη που ειχε επιβληθει, μετατρέποντάς την κατοπιν σε ‘σφαγη κατα του κρατους’ κι επιθεση στην κρατικη ασφαλεια, πραγμα το οποιο δεν ειχε εφαρμοστει καν στις υποθεσεις των δικαστων Giovanni Falcone και Paolo Borsellino, οι οποιοι ειχαν εκτελεστει απο την σικελικη μαφια το 1992. Στην ακροαση ενωπιον του Συνταγματικου δικαστηριου, ο γενικος εισαγγελεας του κρατους υποστηριξε την αναγκη να μην αναγνωριστει κανενα ελαφρυντικο στην υποθεση Cospito, καθως ‘αυτο θα επιβαρυνε το κρατος στις δικες της μαφιας’ και θα προκαλουσε αναταραχη, επανενωση και αναζωπυρωση της (…) Οπως ειπωθηκε χαρακτηριστικα ‘το δικαστηριο εδω δεν τιμωρει τη δραση ενος τρελου, αλλα οσων θελουν να υπονομευσουν την ασφαλεια του κρατους. Ο αναρχικος δεν δρα μεμονωμενα και σπασμωδικα, πισω του υπαρχει μια ιδεολογια που βασιζεται στην ιδεα οτι η αναρχια μπορει να νικησει’
Η επιτροπη του συνταγματικου δικαστηριου διαφωνησε με τον εισαγγελεα και εκρινε ευλογη την σταση της υπερασπισης του Alfredo. Η αποφαση αυτη ανοιγει το δρομο για τη μαχη να βγει ο Alfredo απο το 41bis και να μεταφερθει παλι σε φυλακες υψιστης ασφαλειας, πραγμα που βεβαιως δε θα ειναι απλο, καθως η κυβερνηση θα θελησει να τον κρατησει στο καθεστως, ακομα και αν η ποινη του φυγει απο τα ισοβια. Δια νομου ομως, αυτο θα ειναι ιδιαιτερως δυσκολο πλεον.
Σημερα ο Alfredo δεχτηκε επισκεψη απο τον ιατρο επιλογης, ο οποιος του εξηγησε ακριβως τι οφειλει να γινει για να μπορεσει να επανελθει -στο βαθμο που γινεται- σταδιακα, μεσω της σιτισης, καθως για να συνεχιστει η μακρα και τεραστια αυτη μαχη -η οποια πλεον εχουμε ισχυρο λογο να ελπιζουμε οτι θα ειναι νικηφορα, εφοσον η αποφαση του συνταγματικου δικαστηριου θετει υπο σοβαρη αμφισβητηση την εφαρμογη του 41bis- θα πρεπει να συνεχισει να ζει για να αγωνιστει…
Παραθετουμε το σχολιο του δικηγορου του Alfredo, κατοπιν της αποφασεως:“Επιτελους μαθαινουμε μια ενθαρρυντικη ειδηση για ολους εμας εδω και ολους οσους καλουνται καθημερινα να εφαρμοσουν τον νομο ή να υποστουν την εφαρμογη του. Η σημερινη αποφαση του Συνταγματικου Δικαστηριου αποκαθιστα επιτελους την αξιοπρεπεια στα νομικα ζητηματα που διεπουν τις ανθρωπινες υποθεσεις, κυριως σε αυτο του Alfredo Cospito. Αποφευγοντας τις προσπαθειες πολιτικοποιησης μεμονωμενων δικαστικων υποθεσεων, ο ανωτατος δικαστης αναγνωρισε την αντισυνταγματικοτητα του αρθρ. 69 παραγραφος IV στο σκελος στο οποιο δεν προβλεπει τη δυνατοτητα επικρατησης ελαφρυντικων περιστασεων για επανειλημμενη υποτροπη για εγκληματα στα οποια προβλεπεται η παγια ποινη της ισοβιας καθειρξης. Οπως παντα επιβεβαιωναμε απο την ακροαση της περασμενης 5ης Δεκεμβριου και επιβεβαιωσαμε και σημερα, η καθορισμενη ποινη της ισοβιας καθειρξης ειναι εκ των προτερων Υποπτη ως αντισυνταγματικη και η απαγορευση της εξισορροπησης (σ.σ. ελαφρυντικων κι επιβαρυντικων παραγοντων) οξυνει αυτη την κριση, εμποδιζοντας τον γνωστικο δικαστη να εξατομικευσει την ποινη για το αδικημα που διεπραξε ο κατηγορουμενος. Το ανωτατο δικαστηριο συμφωνησε με το σκεπτικο της υπερασπισης. Μεγαλη επιτυχια για το νομο και για τη δικαστικη υποθεση του Alfredo Cospito.”
Η αξιοθαυμαστη μαχητικοτητα και αξιοπρεπεια η οποια εχει επιδειξει ο συντροφος ολο αυτο το χρονικο διαστημα που το σωμα του φθινει και πεθαινει μερα με τη μερα, καθως και ολα τα προηγουμενα χρονια, οφειλει να ειναι η πυξιδα για ολους τους επερχομενους αγωνες.
Μια μεγαλη Αγκαλια και τον απολυτο Σεβασμο μας – Ποτε δεν λυγισες συντροφε Alfredo
Τιποτα δεν εχει τελειωσει και δε συμβιβαζομαστε με τιποτα λι γοτερο απο τα Παντα.
19/04/2023
DE:
Der Anarchist Alfredo Cospito hat seinen seit dem 20. Oktober andauernden Hungerstreik beendet
Am Mittwoch, den 19. April 2023, beendete der Anarchist Alfredo Cospito seinen Hungerstreik, den er 181 Tage zuvor, am 20. Oktober 2022, im Gefängnis von Bancali auf Sardinien begonnen hatte. Der Gefährte, der derzeit in der Abteilung für Gefängnismedizin des Krankenhauses San Paolo in Mailand inhaftiert ist, hatte seinen Hungerstreik sechs Monate lang bis zum bitteren Ende durchgehalten. Er richtete sich gegen die Haftbedingungen, gegen den Artikel 41bis der Strafvollzugsordnung (am 5. Mai 2022 wurde er in das Isolationshaftregime verlegt) und gegen die lebenslange Freiheitsstrafe ohne Bewährung, die am Ende des Prozesses Scripta Manent das endgültige Urteil für den Gefährten zu sein drohte.
Die Unterbrechung des Hungerstreiks erfolgte nach der Anhörung vor dem Verfassungsgericht am 18. April in Rom, bei der mildernde Umstände für Wiederholungstäter bei allen Verurteilungen zu lebenslangen Freiheitsstrafen anerkannt wurden. Dies ist bei Alfredo der Fall, da mit der Neueinstufung (durch das Kassationsgericht am Ende des Verfahrens Scripta Manent) der Anklage wegen des doppelten Sprengstoffanschlags auf die Kadettenkaserne der Carabinieri in Fossano am 2. Juni 2006 von einem „gewöhnlichen Massenmord“ (Art.422 des italienischen Gesetzbuch ) in einen „politisch motivierten Massenmord“ (d.h. „Massenmord mit dem Ziel, die Sicherheit des Staates anzugreifen“, Art.285 des italienischen Strafgesetzbuches) umzuwandeln, drohten Alfredo Cospito und Anna Beniamino auf Antrag der Turiner Staatsanwaltschaft lebenslange bzw. 27 Jahre Haft.
Was in den letzten Tagen geschehen ist, ist sicherlich kein „Sieg“ für den Rechtsstaat oder eine „Rückkehr“ zu den Prinzipien der Verfassung, sondern vielmehr das Ergebnis des Hungerstreiks und der internationalen Solidaritätsbewegung, die sich in den letzten 11 Monaten entwickelt hat.
Der Staat wollte Alfredo Cospito mit der Verhängung einer lebenslangen Freiheitsstrafe und dem 41bis lebenslang im Gefängnis begraben. Heute, obwohl der Gefährte weiterhin im 41bis einsitzt, haben der Staat und seine Repressionsapparate dieses Ziel nicht erreicht.
In den letzten Monaten hat der Gefährte sein Leben riskiert und riskiert es immer noch in dieser neuen und heiklen Phase, in der seine Fähigkeit, sich selbst zu ernähren, langsam wiederzuerlangen beginnt. Der Gefährte hat bereits wahrscheinlich bleibende neurologische Schäden erlitten, insbesondere im peripheren Nervensystem (wo er die volle Sensibilität in einem Fuß verloren, der andere Fuß hat eine verminderte Sensibilität und eine Hand hat begonnen, ähnliche Symptome zu zeigen). Die Fortsetzung des Hungerstreiks in der Art und Weise, wie er seit vielen Monaten durchgeführt wurde, brachte ihn objektiv nicht in die unmittelbare Gefahr eines plötzlichen Todes, der wahrscheinlich durch die Überwachung im Krankenhaus hätte vermieden werden können. Er brachte sich jedoch in die Gefahr eines fortschreitenden und dauerhaften körperlichen Verfalls mit mehr oder weniger schwerwiegenden Folgen, die vor allem in einer weiteren Beeinträchtigung des Nervensystems bestehen.
Während dieses Hungerstreiks hat Alfredo immer wieder betont, dass er nicht nur für sich kämpft, sondern für alle Gefangenen im 41bis und darüber hinaus, um Solidarität mit den inhaftierten Anarchisten, Kommunisten und Revolutionären auf der ganzen Welt zu entwickeln. Und in diesen sechs Monaten des Streiks wurde die Solidarität mit Alfredo in Gefängnissen auf der ganzen Welt zum Ausdruck gebracht, vor allem von anarchistischen und revolutionären Mitgefangenen, die sich in Italien, Frankreich, Chile, Griechenland, Großbritannien, Spanien und Deutschland solidarisierten und kämpften, indem sie ihrerseits in den Hungerstreik traten, Solidaritätsinitiativen, Erklärungen und Analysen veröffentlichten. Eine Solidarität, die insbesondere in Italien auch von anderen Gefangenen – nicht nur von inhaftierten Anarchisten und Revolutionären – in vielfältiger Form zum Ausdruck gebracht wurde.
Die autoritäre Wende, Ausdruck des Kapitalismus in seiner neoliberalen Ausprägung, der sich derzeit in der Krise befindet, hat zu einer starken Repression gegen Anarchisten geführt und wird dies auch weiterhin tun; eine Repression, die – wie wir in den letzten Jahren beobachten konnten – auf die ausgebeuteten sozialen Schichten übergegriffen hat, die am meisten unter der sozialen und ökologischen Krise leiden. Aber die Warnung, die der italienische Staat der anarchistischen Bewegung geben wollte, wurde mit Entschlossenheit und Konsequenz an den Absender zurückgeschickt. Der sechsmonatige Hungerstreik hat verhindert, dass Alfredo und alle inhaftierten Gefährten isoliert bleiben. In diesen langen Monaten ist eine internationale revolutionäre Solidaritätsbewegung entstanden, die – vor dem 20. Oktober und, da sind wir sicher, auch nach diesem 19. April – in der Lage war und sein wird, den Sinn und die Perspektive unserer Ideen und unserer Praxis zu bekräftigen. Eine Bewegung, die vom Beginn des Hungerstreiks bis zum bitteren Ende konsequent gewachsen ist und alle Kompromisshypothesen zurückgewiesen hat, wird das Bewusstsein der Solidarität weiter entwickeln.
DIE GEFANGENEN DES SOZIALEN KRIEGES ZU VERGESSEN BEDEUTET, DEN KRIEG SELBST ZU VERGESSEN: REVOLUTIONÄRE SOLIDARITÄT MIT ALFREDO COSPITO UND ALLEN INHAFTIERTEN ANARCHISTEN UND REVOLUTIONÄREN.
20. April 2023
[Auf Deutsch veröffentlicht unter https://panopticon.blackblogs.org/2023/04/20/der-anarchist-alfredo-cospito-hat-seinen-seit-dem-20-oktober-andauernden-hungerstreik-beendet/ | Auf italienisch veröffentlicht unter https://lanemesi.noblogs.org/post/2023/04/20/lanarchico-alfredo-cospito-ha-interrotto-lo-sciopero-della-fame-intrapreso-dal-20-ottobre/]