Para Kyriakos

Me pregunto, ¿cuántas conversaciones sobre la insurrección no nos dio tiempo a terminar, cuántas miradas compañeristas nos perdimos y cuántos desacuerdos dejamos a medias? Mira, pasó algo que no me esperaba jamás, supongo que te cansaste de hablar sentado en aquello escalón y decidiste levantarte y no volver a sentarte nunca más. Parece que escuchaste los pasos de lxs rebeldes y decidiste seguirles adentrándote en el fuego. Tú también diste el paso hacia la Historia, junto con todas aquellas almas románticas que eligieron atacar al espantoso mundo de los patrones, sin miedo a la muerte, sólo con la belleza de la violencia.Y ahora toda esa pequeña burguesía asustada, con su moral abominable, empezarán a hablar de tí con odio porque has escapado al futuro que espera a cada unx que no rompa las cadenas de su propia comodidad. Pero a partir de ahora te tendrán miedo porque desde una habitación allá en el barrio de Ambelokipi surgió un ruido tan fuerte que fue capaz de romper para siempre el silencio de la paz social. Intentarán enterrarte bajo los desechos del olvido social, pero volverás a escapar de nuevo hacia los senderos de la libertad.
 

El vacío de tu pérdida parece enorme en estos momentos pero en todo caso lo llenarán todos aquellos momentos que has dado a las y los que te conocimos. Lo llenarán todas esas palabras que escribimos juntxs para un u otro texto, comunicado. Lo llenarán todos esos momentos en los que llegaste tarde a una de las asambleas que probablemente hemos convocado demasiado temprano. Lo llenarán todas esas veces cuando has sabido como manejar a nuestras diferencias para que pudiéramos salir juntxs a la calle. Lo llenarán todas esas veces que estuvimos codo con codo en alguna marcha y calmaste nuestros miedos.

Así que cerramos los ojos para recordar tu rostro y entonces vemos tu sonrisa, y nos damos cuenta de que es como la de todxs aquellxs rebeldes que miraban a la muerte directamente a la cara porque estaban seguros de la vida que habían vivido. Y es curioso lo mucho que se parecen vuestras miradas, debe ser porque sabéis que este mundo no es para nosotrxs y nos estáis sonriendo porque habéis tomado la decisión de cambiarlo. Probablemente por eso Ravachol debió sonreír así mientras caminaba cantando hacia la guillotina. Probablemente así debe ser la sonrisa de todxs aquellxs que no pueden y nunca podrán vivir una vida como esclavxs.
 

Pero recuerda que un día destruiremos por completo a este podrido mundo del Poder y entonces lxs que escuchearán el estruendo de su derrumbe sabrán que tú también participaste en esta destrucción.

Adiós compañero, adiós amigo, echaremos de menos tu sonrisa, pero la llevaremos siempre con nosotrxs en las calles de fuego…
 

Por la Anarquía

Fuego al mundo del Poder

——-

EL:

Άραγε πόσες κουβέντες για την εξέγερση δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε, άραγε πόσα συντροφικά βλέμματα να χάσαμε αλλά και πόσες διαφωνίες ν’ αφήσαμε στη μέση? Κοίτα να δεις που έγινε κάτι που δε το περίμενα ποτέ, μάλλον κουράστηκες να συζητάς καθισμένος σ’ εκείνο το σκαλάκι και είπες να σηκωθείς και να μη ξανακάτσεις ποτέ. Φαίνεται θ’ άκουσες τα βήματα των εξεγερμένων και αποφάσισες να τους ακολουθήσεις μέσα στη φωτιά. Έκανες κι εσύ το βήμα προς στην Ιστορία, μαζί με όλες εκείνες τις ρομαντικές ψυχές που επέλεξαν να επιτεθούν στον φριχτό κόσμο των αφεντικών, χωρίς φόβο για το θάνατο, μόνο με την ομορφιά της βίας.

Και τώρα όλοι εκείνοι οι τρομαγμένοι μικροαστοί, με την απαίσια ηθική τους, θα αρχίσουν να μιλάνε με μίσος για σένα γιατί απέδρασες από το μέλλον που περιμένει όποιον δεν σπάει τις αλυσίδες της βολής του. Από δω και πέρα όμως θα σε τρέμουν γιατί από ένα δωμάτιο εκεί στους Αμπελόκηπους ακούστηκε ένας θόρυβος τόσο δυνατός που μπόρεσε να ραγίσει για πάντα την ησυχία της κοινωνικής ειρήνης. Θα προσπαθήσουν να σε θάψουν κάτω από τα χαλάσματα της κοινωνικής λήθης όμως εσύ θα τους ξεφύγεις γι’ άλλη μια φορά στα μονοπάτια της ελευθερίας.

Το κενό της απώλειάς σου μοιάζει τεράστιο αυτή τη στιγμή όμως όσο και να ‘ναι θα το γεμίσουν όλες εκείνες οι στιγμές που χάρισες σε όσους και όσες σε γνώρισαν. Θα το γεμίσουν όλες εκείνες οι λέξεις που γράψαμε μαζί για κάποιο κείμενο. Θα το γεμίσουν όλες εκείνες οι στιγμές που άργησες να έρθεις σε κάποια από τις συνελεύσεις που μάλλον βάλαμε νωρίς. Θα το γεμίσουν όλες εκείνες οι φορές που γεφύρωσες τις διαφορές μας ώστε να κατέβουμε μαζί στο δρόμο. Θα το γεμίσουν όλες εκείνες οι στιγμές που βρεθήκαμε δίπλα δίπλα σε κάποια πορεία και καθησύχασες τους φόβους μας.

Κλείνουμε λοιπόν τα ματιά για να θυμηθούμε το πρόσωπό σου και τότε βλέπουμε το χαμόγελό σου, και συνειδητοποιούμε ότι μοιάζει μ’ όλων εκείνων των εξεγερμένων που κοιτάξανε το θάνατο κατάματα γιατί ήταν σίγουροι για τη ζωή που ζήσανε. Κι είναι παράξενο πόσο πολύ μοιάζει το βλέμμα σας, θα ναι μάλλον γιατί ξέρετε ότι ο κόσμος αυτός δεν κάνει για μας και μας χαμογελάτε γιατί έχετε πάρει την απόφαση να τον αλλάξετε. Γι’ αυτό μάλλον κάπως έτσι πρέπει να χαμογελούσε κι ο Ραβασόλ καθώς βάδιζε προς τη γκιλοτίνα τραγουδώντας. Γι’ αυτό μάλλον κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει και το χαμόγελο όλων εκείνων που δεν μπορούν και δε θα μπορέσουν ποτέ να ζήσουν μια ζωή σαν δούλοι.

Να θυμάστε όμως πως μια μέρα τον σάπιο αυτό κόσμο της εξουσίας θα τον γκρεμίσουμε συθέμελα κι εκείνοι κι εκείνες που θ’ ακούσουν τον ήχο της συντριβής του θα ξέρουν πως συμμετείχες κι εσύ στο γκρέμισμά του.

Αντίο σύντροφε, αντίο φίλε, θα μας λείψει πολύ το χαμόγελό σου, θα το κουβαλάμε όμως για πάντα μαζί μας στους δρόμους της φωτιάς…

για την Αναρχία

Φωτιά στο κόσμο της εξουσίας