Στις 13 Δεκεμβρίου, ένα μήνα σχεδόν μετά την αποφυλάκισή μου, μου επιδόθηκε έφεση του αντιεισαγγελέα εφετών Εύβοιας στην απόφαση για την υφ’ όρον απόλυσή μου, με την οποία ζητά να γυρίσω πίσω στην φυλακή. Με την έφεσή του ζητά την “εξαφάνιση” του βουλεύματος του συμβουλίου πλημμελειοδικών Θηβών που με αποφυλάκισε. Πρόκειται και είναι μια πολιτική κίνηση αφού υπαγορεύεται από τη διαφαινόμενη πολιτική δυσαρέσκεια που προκάλεσε η αποφυλάκισή μου σε ορισμένα κέντρα εξουσίας.

Με βάση και το σκεπτικό της εν λόγω έφεσης, τα επιχειρήματα και τα “στοιχεία” που παραθέτει, είναι δεδομένο πως κανένας εισαγγελέας δεν θα ασχολιόταν με αυτά αν αφορούσαν μια οποιαδήποτε άλλη κρατούμενη ή κρατούμενο. Για παράδειγμα, ο αντιεισαγγελέας εφετών Εύβοιας “εγκαλεί” με την έφεσή του τη “μεθοδολογία” που ακολούθησε το συμβούλιο πλημμελειοδικών Θηβών, δηλαδή, το γεγονός ότι δεν κλητεύθηκα να παραστώ αυτοπροσώπως στο συμβούλιο όταν εξέταζε την αίτησή μου για υφ’ όρον απόλυση, ενώ χιλιάδες γυναίκες αποφυλακίστηκαν από τις φυλακές Ελεώνα πριν από εμένα με την ίδια ακριβώς μεθοδολογία και κανένας εισαγγελέας δεν ασχολήθηκε ποτέ με καμία από αυτές. Γιατί σύμφωνα με την –προφανώς ορθή– προσέγγιση του ζητήματος από τα συμβούλια πλημμελειοδικών Θηβών, ο/η εισαγγελέας που προτείνει για την υφ’ όρον απόλυση μιας κρατούμενης, είναι αυτός που βρίσκεται και στη φυλακή, γνωρίζει τις κρατούμενες και σε συνεργασία με την υπηρεσία η οποία είναι και αυτή που έχει τη μεγαλύτερη “τριβή” με τις γυναίκες, έχει ιδιαίτερα βαρύνουσα άποψη που δεν μπορεί αντικειμενικά να ανατραπεί από μια μέσω skype παρουσία λίγων λεπτών της κρατούμενης στο συμβούλιο, το οποίο απαρτίζεται από ανθρώπους που θα τη δουν για πρώτη φορά. Η παρουσία κρατούμενης στο συμβούλιο για την υφ’ όρον απόλυσή της γίνεται μόνο αν είναι αρνητική η πρόταση της/του εισαγγελέα και αυτό για να ελεγχθεί στην ουσία ξανά αν ευσταθεί η παράταση της κράτησής της που προτείνεται.

Μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως οι εισαγγελείς της Εύβοιας μαθαίνουν τώρα για πρώτη φορά σχετικά με τη μεθοδολογία που ακολουθείται εδώ και δεκαετίες για τις κρατούμενες στις φυλακές Ελεώνα από αναρίθμητα δικαστικά συμβούλια της Θήβας (και της Αθήνας, αφού και στις φυλακές Κορυδαλλού εφαρμόζεται η ίδια μέθοδος). Μόνο στη δική μου περίπτωση εκδηλώθηκε έφεση προφανώς γιατί …είμαι εγώ και γιατί υπάρχει πολιτικό υπόβαθρο και κίνητρο.

Ένα άλλο σημείο της έφεσης είναι η επίκληση από τον εισαγγελέα αθωωτικών αποφάσεων για πειθαρχικές αναφορές που αφορούσαν σε κινητοποιήσεις στις φυλακές Κορυδαλλού το 2017. Πέρα από το γεγονός ότι είναι αθωωτικές αυτές οι αποφάσεις –και ενώ ακόμα και καταδικαστικές αποφάσεις για πειθαρχικά, όπως προβλέπεται από τον Σωφρονιστικό Κώδικα, δεν αρκούν για να αποτραπεί η υφ’ όρον απόλυση κρατούμενης/ου–, δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες αναφορές και οι αθωωτικές αποφάσεις αφορούσαν δεκάδες κρατούμενες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Όμως ούτε μια από όλες αυτές τις γυναίκες δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα κατά την διαδικασία της υφ’ όρον αποφυλάκισή της γι’ αυτά τα ζητήματα. Το γεγονός και μόνο ότι αναφέρονται ως επιχειρήματα για τον επανεγκλεισμό μου στη φυλακή, είναι ενδεικτικό του είδους του εδάφους στο οποίο στηρίζεται η επιχειρηματολογία και το βαθμό της αυθαιρεσίας που επιχειρείται να ασκηθεί πάνω μου.

Αυτό που διαπνέει αναμφίβολα την συγκεκριμένη έφεση, είναι πως αυτό που θέλει (ή για να είμαι πιο ακριβής, που θέλουν) από εμένα, είναι δηλώσεις πολιτικής νομιμοφροσύνης και δηλώσεις μετανοίας. Αυτό συνάγεται, μεταξύ άλλων, από την αναφορά που κάνει στο σκεπτικό των δυο πρώτων απορριπτικών αποφάσεων του συμβουλίου της φυλακής στις αρχικές αιτήσεις μου για χορήγηση τακτικής άδειας, των οποίων αποφάσεων τα επιχειρήματα ήταν πολιτικά, αφού η μεν πρώτη απόφαση αφορούσε σε πολιτικές θέσεις που είχα κατά καιρούς εκφράσει δημόσια και σε δικαστήρια (στην ουσία δηλαδή, ήταν η υπερασπιστική μου “γραμμή”), η δε δεύτερη εξ αυτών αφορούσε στο βιβλίο μου “Κράτος εναντίον Κομμούνας”. Οι εφτά συνολικά τακτικές άδειες που είχα πάρει θεωρούνται μη ικανοποιητικός λόγος για να μου χορηγηθεί υφ’ όρον απόλυση, ενώ θεωρείται πιο σημαντική η πολιτική αιτιολόγηση των απορριπτικών αποφάσεων στις δυο πρώτες αιτήσεις μου για τακτική άδεια, οι οποίες στη συνέχεια ανατράπηκαν. Ούτε είναι ζήτημα σημαντικό το γεγονός ότι η μια εισαγγελέας της φυλακής που επικαλείται στην έφεσή του ο εισαγγελέας εφετών, είναι αυτή που τελικά, μου έδωσε πέντε τακτικές και δυο 48ωρες έκτακτες άδειες για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους, η μια εκ των οποίων ήταν χωρίς αστυνομική συνοδεία, ενώ ήταν η ίδια που έκανε τη θετική πρόταση προς το συμβούλιο πλημμελειοδικών Θήβας για την υφ’ όρον απόλυσή μου από τις φυλακές. Με δυο λόγια, “εγκαλεί” την εισαγγελέα γιατί δεν έλαβε υπόψη της …τον εαυτό της, μια παλιά, δική της άποψη που εξέφρασε πριν από ενάμισι χρόνο.

Δεν πρόκειται να επεκταθώ περισσότερο στο σκεπτικό της έφεσης στο παρόν κείμενο, όμως αυτά τα στοιχεία είναι ενδεικτικά του ισχυρισμού μου ότι πρόκειται για κίνηση με πολιτικά κίνητρα και προθέσεις, αφού μια έφεση ενάντια σε απόφαση συμβουλίου για υφ’ όρον απόλυση κρατουμένου/ης δεν γίνεται με βάση …αμφιβολίες, οι οποίες, εκτός όλων των άλλων, είναι και αστήρικτες, αλλά με βάση ισχυρά και απτά στοιχεία. Εξάλλου ο θεσμός της υφ’ όρον απόλυσης δεν ήταν ποτέ ούτε είναι “χάρη”, αλλά μέτρο που υποχρεωτικά χορηγείται με την όποια “αμφιβολία” να μην αρκεί για την άνευ όρων παράταση της κράτησης. Αλλιώς δεν έχει νόημα η ύπαρξή του συγκεκριμένου θεσμού και στην δική μου περίπτωση –αν τελικά μου επιβάλει το συμβούλιο εφετών επανεγκλεισμό στη φυλακή– καταστρατηγείται και πρακτικά καταργείται (αρχικά για εμένα, στη συνέχεια και για άλλους) το δικαίωμα για υφ’ όρον απόλυση.

Σε μια τέτοια συνθήκη ουσιαστικής κατάργησης του δικαιώματος για υφ’ όρον απόλυση έχει φτάσει και το συμβούλιο πλημμελειοδικών Λαμίας που επιμένει να αρνείται για πολλοστή φορά την αποφυλάκιση του συντρόφου μου Νίκου Μαζιώτη από τις φυλακές Δομοκού και ενώ έχει εκτίσει πολύ περισσότερο χρόνο από τον προβλεπόμενο στη φυλακή.

Το συμβούλιο πλημμελειοδικών Θήβας που αποφάσισε την αποφυλάκισή μου, ήταν αυτό που θεώρησε ότι δεν μπορώ να εξαιρεθώ από το δικαίωμα της υφ’ όρον απόλυσης, καθώς σε καμία κρατούμενη δεν έχει επιβληθεί καθεστώς εξαίρεσης για κανένα λόγο. Η πρόταση δε της εισαγγελέως πρωτοδικών Θήβας να γίνει δεκτή η αποφυλάκισή μου, διαπερνάται από την άποψη για τη μη εξαίρεσή μου από το δικαίωμα της υφ’ όρον απόλυσης για πολιτικούς λόγους. Ενάντια σε αυτή την άποψη και υπέρ του επανεγκλεισμού μου στη φυλακή για λόγους πολιτικών πιστεύω, θέσεων, πεποιθήσεων και αξιών στρέφεται η έφεση του εισαγγελέα εφετών Εύβοιας ζητώντας να τεθώ σε καθεστώς εξαίρεσης για πολιτικούς λόγους.

Πεποίθησή μου είναι ότι το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτή την κίνηση και μεθόδευση, είναι ότι γίνεται αντιληπτό ως “πολιτική ήττα” για ορισμένους συστημικούς κύκλους το γεγονός ότι αποφυλακίστηκα και “διόρθωση” συνιστά η επ’ αόριστο παράταση της κράτησής μου. Γιατί αν δεχθεί το συμβούλιο εφετών Εύβοιας να με κλείσει ξανά στη φυλακή υιοθετώντας το σκεπτικό της έφεσης, δηλαδή, χωρίς στοιχεία και πραγματικά γεγονότα παρά μόνο με πολιτικής φύσεως εικασίες, τότε αυτό θα σημαίνει ότι θέλουν να με κρατήσουν επ’ αόριστο στη φυλακή. Όλα αυτά δεν μπορούν να συμβαίνουν για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο λόγω της πολιτικής φύσης της υπόθεσης για την οποία έμεινα στη φυλακή για 8,5 χρόνια (δεκατρία χρόνια “μικτά”), τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά κυρίως για την πολιτική μου στάση απέναντι στις διώξεις και τις δίκες. Αυτή η ιστορική μου πορεία κρίνουν πως πρέπει “να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά”. Πρόκειται για μια κίνηση καθαρής πολιτικής εκδίκησης.

Υ.Γ.: Ορισμένοι δημοσιογράφοι τις ημέρες της αποφυλάκισής μου επιχείρησαν να διαμορφώσουν ένα πολιτικό κλίμα δυσαρέσκειας για την αποφυλάκισή μου –και όπως φαίνεται τα κατάφεραν– εστιάζοντας σε μια παλιά ποινή ισοβίων που μου είχε επιβάλει δικαστήριο πρώτου βαθμού για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας (το παράρτημα της ΕΚΤ) και του ΔΝΤ το 2014, χωρίς να έχουν καμία γνώση του αντικειμένου, της κατηγορίας και της φύσης της, του νόμου και των πολιτικών ελατηρίων του συγκεκριμένου δικαστηρίου που ήθελε για αμιγώς πολιτικούς λόγους να επιβάλει αυτή την ποινή ως απάντηση στην δυναμική αντίσταση ενάντια στα “μνημόνια” (η ενέργεια αυτή στρεφόταν κατά της τότε τρόικας). Η εξουσία που κρατούν ορισμένοι στα χέρια τους σε συνδυασμό με την ημιμάθεια ή και την παντελή αμάθεια, γίνεται επικίνδυνη. Ενημερώνω λοιπόν εν τάχει ότι ο νόμος με τον οποίο είχαμε τότε καταδικαστεί τόσο εγώ όσο και ο σύντροφός μου Νίκος Μαζιώτης για εκείνη την ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, ήταν ένας νόμος, ο 270 Π.Κ., που είχε επιβάλει με προεδρικό διάταγμα η κυβέρνηση Παπαδόπουλου το 1969 για να αντιμετωπίσει τις δυναμικές ενέργειες (βομβιστικές επιθέσεις), οι οποίες λάμβαναν χώρα εκείνη την περίοδο ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Εμείς το είχαμε αναδείξει πολλές φορές αυτό στα δικαστήρια και ζητούσαμε τη μη εφαρμογή του (υπάρχουν πλήθος ηχητικών και κειμένων από τα δικαστήριά μας που έχουμε τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα και μπορεί πολύ εύκολα να τα βρει οποιοσδήποτε), δεδομένου ότι, εκτός από το βαρύ πολιτικό παρελθόν αυτού του νόμου, του βαθιά αντιδραστικού υποβάθρου που συνδέει την τότε εποχή με τα χρόνια των “μνημονίων” και την αντίσταση σε αυτά, ήταν ένας νόμος που ο κίνδυνος να γίνεται εφαλτήριο αυθαιρεσιών στα δικαστήρια είχε αναδειχθεί από αναγνωρισμένους νομικούς αναλυτές (π.χ. Μανωλεδάκης Ιωάννης, Ποινικό Δίκαιο Γενική Θεωρία σελ 271, 276, 338, Δ. Σπυράκου, Αφηρημένη διακινδύνευση: μια επικίνδυνη κατασκευή για το Ποινικό δίκαιο, Ποιν. Χρον.1993 ) οι οποίοι στρέφονταν ενάντια στους νόμους “αφηρημένης διακινδύνευσης” όπως ήταν και ο συγκεκριμένος. Με έναν τέτοιο νόμο είναι δυνατό να καταδικαστεί κάποιος (ακόμα και με την εσχάτη των ποινών) όχι για το αποτέλεσμα της πράξης, αλλά για το τι εν δυνάμει μπορεί η πράξη να προκαλέσει, το οποίο καλείται φρονηματική τιμωρία και κρίνεται με βάση τον βαθμό του δόλου που θα επιρρίψει ο εκάστοτε δικαστής στον κατηγορούμενο να προκαλέσει ένα αποτέλεσμα.

Στη δική μας περίπτωση πλήθος αυθαιρεσιών χρησιμοποιήθηκαν από τα δυο δικαστήρια, δεδομένου ότι ακόμα και έτσι όπως ήταν ο νόμος απαιτούσε πολλές νοητικές ακροβασίες για να επιχειρηματολογήσει κάποιος για την ποινή αυτή. Βασικότερο στοιχείο δε στην επιχειρηματολογία τους ήταν οι πολιτικές μας τοποθετήσεις μέσα στις δίκες. Τελικά, ο νόμος αυτός τροποποιήθηκε με τον Π.Κ. του 2019 μαζί με άλλους νόμους “αφηρημένης διακινδύνευσης” για να γίνει τελικά συγκεκριμένος και να πάψει να αποτελεί εργαλείο αυθαιρεσιών στα δικαστήρια. Αν κάποιοι έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για αυτά τα ζητήματα και δεν θέλουν να υποβαθμίζουν τον εαυτό τους σε αντιδραστικά παπαγαλάκια σκοτεινών εξουσιαστικών κύκλων, ας σταματήσουν να αναφέρονται σε πράγματα που δεν γνωρίζουν και ας διαβάσουν. Αλλιώς, όποιοι επιμείνουν να κριτικάρουν την αποφυλάκισή μου χρησιμοποιώντας αυτό το επιχείρημα, θα πρέπει να αποδεχθούν ότι υπερθεματίζουν για την νεκρανάσταση ενός χουντικού νόμου με πλούσιο παρελθόν πολιτικών και φρονηματικών αυθαιρεσιών.

Πόλα Ρούπα

22/12/2023

Il 13 dicembre, quasi un mese dopo il mio rilascio, mi è stato notificato un ricorso del sostituto procuratore della Corte d’Appello di Eubea contro la decisione di sospendermi, chiedendomi di tornare in carcere. Nel suo ricorso, chiede la “scomparsa” del verdetto del Tribunale distrettuale di Tebe che mi ha rilasciato dal carcere. Si tratta di una mossa politica, dettata dall’evidente malcontento politico che la mia liberazione ha suscitato in alcuni centri di potere.

In base alla logica di questo appello, alle argomentazioni e alle “prove” che cita, è scontato che nessun pubblico ministero se ne sarebbe occupato se avessero riguardato qualsiasi altro prigioniero o detenuto.Ad esempio, il sostituto procuratore dell’appello di Eubea “critica” nel suo appello la “metodologia” seguita dal consiglio del tribunale distrettuale di Tebe, cioè il fatto che non sono stata convocata di persona al consiglio quando stava esaminando la mia richiesta di proscioglimento condizionale, mentre migliaia di donne sono state rilasciate dalla prigione di Eleonas prima di me utilizzando esattamente la stessa metodologia e nessun pubblico ministero si è mai occupato di nessuna di loro.Perché secondo l’approccio -apparentemente corretto- alla questione da parte dei consigli dei tribunali distrettuali di Tebe, il pubblico ministero che propone l’allontanamento temporaneo di un detenuto è quello che è anche in carcere, conosce le detenute e, in collaborazione con il servizio che ha più “attriti” con le donne, ha un’opinione di particolare peso che non può essere oggettivamente ribaltata da pochi minuti di presenza della detenuta via skype nel consiglio, che è composto da persone che la vedranno per la prima volta.La presenza di una detenuta in consiglio per il suo rilascio temporaneo avviene solo se la proposta del pubblico ministero è negativa e ciò al fine di verificare nuovamente se la proroga della sua detenzione proposta è giustificata.

È impossibile per me credere che i procuratori dell’Eubea apprendano ora per la prima volta la metodologia che è stata seguita per decenni per le prigioniere del carcere di Eleonas da innumerevoli consigli giudiziari di Tebe (e di Atene, poiché lo stesso metodo è applicato nel carcere di Korydallos).Solo nel mio caso è stato presentato un ricorso, ovviamente perché… io sono io e perché c’è uno sfondo e un motivo politico.

Un altro punto dell’appello è l’invocazione da parte del pubblico ministero di assoluzioni per rapporti disciplinari relativi alle proteste nel carcere di Korydallos nel 2017. A parte il fatto che si tratta di assoluzioni – e che anche le condanne per infrazioni disciplinari, come previsto dal Codice penale, non sono sufficienti a impedire il licenziamento temporaneo di un detenuto – il procuratore non sembra essersi preoccupato del fatto che tali rapporti e le assoluzioni riguardavano decine di detenuti che avevano partecipato alle mobilitazioni.Ma nessuna di queste donne ha avuto problemi durante il processo di liberazione condizionale su questi temi.Il fatto stesso che vengano citati come argomenti per la mia reincarcerazione in carcere è indicativo del tipo di terreno su cui si basa l’argomentazione e del grado di arbitrarietà che si cerca di esercitare su di me.

Ciò che indubbiamente permea questo particolare appello è che ciò che vuole (o, per essere più precisa ciò che vogliono) da me sono dichiarazioni di legittimità politica e dichiarazioni di pentimento.Ciò si può dedurre, tra l’altro, dal riferimento alle motivazioni delle prime due decisioni della direzione del carcere che hanno respinto le mie prime richieste di congedo ordinario, le cui argomentazioni erano di natura politica, poiché la prima decisione riguardava posizioni politiche che avevo occasionalmente espresso in pubblico e in tribunale (in sostanza, era la mia “linea” difensiva), e la seconda riguardava il mio libro “Stato contro Stato”.Il totale di sette congedi regolari di cui avevo usufruito è considerato un motivo insoddisfacente per concedermi un licenziamento condizionato, mentre la giustificazione politica del rifiuto delle mie prime due domande di congedo regolare, successivamente annullate, è considerata più importante.

Non è nemmeno significativo che l’unico procuratore della prigione citato dal procuratore d’appello nel suo ricorso sia quello che alla fine mi ha concesso cinque permessi regolari e due permessi d’emergenza di 48 ore per gravi motivi familiari, uno dei quali senza scorta di polizia, mentre è stata lei a fare la proposta positiva al Tribunale distrettuale di Tebe per la mia uscita temporanea dal carcere.In breve, “accusa” il procuratore di non aver preso in considerazione… se stessa, una sua vecchia opinione espressa un anno e mezzo fa. Non mi dilungherò ulteriormente sulle motivazioni del ricorso in questo articolo, ma questi elementi sono indicativi della mia affermazione che si tratta di una mossa politicamente motivata e intenzionale, poiché un ricorso contro una decisione di una commissione per il rilascio temporaneo di un detenuto non si basa su… dubbi, che, a parte tutto, sono anche non dimostrati, ma su prove forti e concrete.Inoltre, l’istituto della liberazione condizionale non è mai stato e non è un “indulto”, ma un provvedimento che viene concesso obbligatoriamente, non essendo sufficiente un eventuale “dubbio” per la proroga incondizionata della detenzione.Altrimenti non ha senso l’esistenza di questa istituzione e nel mio caso – se il Consiglio d’Appello alla fine impone una nuova incarcerazione in carcere – il diritto al licenziamento temporaneo viene aggirato e praticamente abolito (prima per me, poi per altri).

La Corte Magistrale di Lamia ha raggiunto una tale condizione di sostanziale abolizione del diritto di essere licenziati per un certo periodo di tempo, e la Corte Magistrale di Lamia insiste nel rifiutare per l’ennesima volta di rilasciare il mio compagno Nikos Maziotis dalla prigione di Domokos, anche se ha scontato molto più tempo del tempo prescritto in prigione.

A decidere la mia scarcerazione è stato il collegio dei magistrati di Tebe, che ha ritenuto che non potessi essere esonerato dal diritto di essere rilasciato in libertà vigilata, poiché a nessun detenuto è stata concessa un’esenzione per nessun motivo. La proposta del procuratore del tribunale distrettuale di Tebe di accettare la mia scarcerazione è permeata dall’idea che non sono esente dal diritto di licenziamento temporaneo per motivi politici.Contro questo punto di vista e a favore della mia reincarcerazione in carcere per motivi di credo, posizioni, convinzioni e valori politici è il ricorso del procuratore d’appello dell’Eubea, che chiede di essere posto in stato di eccezione per motivi politici.

Ritengo che l’elemento dominante di questa mossa e di questo metodo sia che il fatto che io sia stata rilasciata dal carcere sia percepito come una “sconfitta politica” per alcuni ambienti sistemici e che la proroga a tempo indeterminato della mia detenzione sia una “correzione”. Perché se il Consiglio d’Appello di Eubea accetta di rimettermi in carcere adottando la logica del ricorso, cioè senza prove e fatti ma solo con speculazioni politiche, allora significa che vogliono tenermi in carcere a tempo indeterminato.Tutto questo non può accadere per nessun altro motivo che non sia la natura politica del caso per cui sono stata imprigionata per 8,5 anni (tredici anni “misti”), l’azione della Lotta Rivoluzionaria, ma soprattutto per il mio atteggiamento politico nei confronti della persecuzione e dei processi.Questo mio percorso storico viene giudicato “efficacemente affrontato”.Si tratta di una mossa di pura vendetta politica.

P.S. : Alcuni giornalisti, nei giorni della mia liberazione, hanno cercato di creare un clima politico di malcontento per la mia liberazione – e sembra che ci siano riusciti – concentrandosi su una vecchia condanna all’ergastolo inflittami da un tribunale di primo grado per l’attacco della Lotta Rivoluzionaria all’edificio della Banca di Grecia (la filiale della BCE) e del FMI nel 2014, senza avere alcuna conoscenza dell’oggetto, dell’accusa e della sua natura, della legge e delle motivazioni politiche di questo tribunale che voleva, per ragioni puramente politiche, imporre questa condanna in risposta alla resistenza dinamica contro i “memorandum” (questa azione era diretta contro l’allora troika).Il potere che alcune persone hanno in mano, unito alla semianalfabetizzazione o addirittura alla completa ignoranza, diventa pericoloso.Vorrei informarvi che la legge con cui sia io che il mio compagno Nikos Maziotis siamo stati condannati per quell’azione di Lotta Rivoluzionaria era una legge, la 270 PC, imposta per decreto presidenziale dal governo Papadopoulos nel 1969 per far fronte alle azioni dinamiche (attentati dinamitardi) che stavano avendo luogo in quel periodo contro la giunta dei colonnelli.L’avevamo sollevato più volte nei tribunali e ne avevamo chiesto la non applicazione (sono numerosi i documenti audio e testuali dei nostri tribunali che abbiamo posto sulla questione e che chiunque può facilmente reperire), dato che, oltre alla pesante storia politica di questa legge, il retroterra profondamente reazionario che lega l’epoca di allora con gli anni dei “memorandum” e la resistenza ad essi, si trattava di una legge il cui rischio di diventare un trampolino di lancio per azioni arbitrarie nei tribunali era stato messo in evidenza da riconosciuti analisti giuridici (ad es. Manoledakis Ioannis, Teoria generale del diritto penale p. 271, 276, 338; D. Spyrakou, Abstract Endangerment. Chron.1993) che si sono scagliati contro le leggi di “pericolo astratto” come questa.Con una legge di questo tipo è possibile condannare qualcuno (anche con il massimo della pena) non per il risultato dell’atto, ma per ciò che l’atto può potenzialmente causare, che si chiama punizione intenzionale ed è giudicata dal grado di malizia che il giudice attribuirà all’imputato per causare un effetto. Nel nostro caso, entrambi i tribunali hanno fatto ricorso a una moltitudine di arbitrarietà, poiché anche nella sua versione attuale la legge richiedeva molte acrobazie mentali per sostenere quella sentenza.E l’elemento chiave della loro argomentazione erano le nostre posizioni politiche nei processi.Alla fine, questa legge è stata modificata dal P.C. 2019 insieme ad altre leggi sul “rischio astratto” per diventare finalmente specifica e cessare di essere uno strumento per azioni arbitrarie nei tribunali.Se alcune persone hanno un vero interesse per questi temi e non vogliono ridursi a pappagalli reazionari di oscuri circoli di potere, che la smettano di fare riferimento a cose che non conoscono e che leggono.Altrimenti, coloro che insistono nel criticare la mia liberazione usando questo argomento dovranno accettare che stanno sopravvalutando la resurrezione di una legge della giunta con una ricca storia di arbitrarietà politica e prudenziale.

Pola Roupa 

22.12.2023