WE DO NOT ALLOW THE MURDER OF ALFREDO COSPITO – ON HUNGER STRIKE SINCE OCTOBER 20th / CALL FOR INTERNATIONAL MOBILIZATION
On Oct. 20th, the anarchist Alfredo Cospito, during a trial at the Sassari Supervisory Court, made an attempt to read an articulate statement in which he was about to announce that he is starting a hunger strike against the 41 bis prison regime to which he is subjected and against the hostile life sentence. A battle that Alfredo does not intend to stop, until his own death. The comrade, who has been in 41 bis since last May 5th, under a decree signed by then Minister of Justice Marta Cartabia, is now being detained in the Bancali prison in Sardinia.
Alfredo Cospito is an anarchist who has always been at the front line of struggles, never willing to compromise or give up. He is a comrade who has been fighting since the late 1980s, a period in which he was imprisoned as a total objector (for refusing to serve in the obligatory military service) and who, after his arrest in 2012, during the trial that followed, claimed the responsibility for the shooting of Ansaldo Nucleare executive Roberto Adinolfi, an act that was carried out by the Cell “Olga Nucleus” / Informal Anarchist Federation – International Revolutionary Front (FAI/IRF) and occurred on May 7th of the same year in Genoa.
Alfredo has been always active in the defense of comrades affected by repression, in every corner of the world. His struggle objectively concerns all detainees, among whom we particularly remember the three militants of the Red Brigades for the Construction of the Combatant Communist Party locked up for more than 17 years in 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). In 2009, comrade Diana Blefari, from the same organization, committed suicide after her living in this harsh prison regime.
Alfredo has been uninterruptedly in prison for 10 years, which he spent in High Security sections until his transfer to 41 bis. In 2016 he was involved in Operation “Scripta Manent”, accused of subversive association for the purpose of terrorism and multiple explosive attacks. Following a Supreme Court verdict in July this year, the sentence for Alfredo and Anna Beniamino was reformulated to “political massacre,” the only punishment which means prison for life. The Italian state that has always been protecting fascist mass murderers now wants to condemn two anarchists for massacre for an attack that caused neither victims nor injuries.
Alfredo has been for many years contributing articles, editorial projects and proposals to the international anarchist debate. For this reason, he has been censored several times and banned from communicating with the outside world, being condemned for the publication of the revolutionary anarchist folio “KNO3” and the latest edition of “Anarchist Black Cross” and currently under investigation for the publication of the anarchist newspaper “Vetriolo.” After these measures, Alfredo was imposed to 41 bis in May and subsequently transferred from Terni prison to Bancali prison in Sassari. This blocks him from any contact with the outside world.
The 41 bis serves to totally isolate the prisoner from the outside world. The measure is imposed for four years, but in fact the only way to get out is to repent and cooperate with the repressive forces. In other words, 41 bis is torture, as it is designed to induce suffering for the purpose of extorting confessions or statements.
This prison regime implies one hour of visitation per month with glass dividing, under electronic surveillance, and with audio and video recording. Only if family members do not have the opportunity to go to the interview, a monthly 10-minute phone call is allowed as an alternative to the prison visit, but in order to do so, the family member of the detainee must go to a Carabinieri station or inside a prison. In addition, there is only one hour of air time and social time inside the section, which take place in groups consisting of a minimum of two to a maximum of four prisoners: the division into groups is decided directly by the bureaucrats’ offices in Rome and it applies for several months.
The 41 bis is a prison regime of annihilation, it is designed to cause physical and mental damage through the technique of sensory deprivation; it is a political and social death sentence designed to break all forms of contact with the outside world. Alfredo’s treatment reminds us of the words attributed to Benito Mussolini about Gramsci: “This brain must be prevented from functioning for twenty years”.
An example of the black hole into which one ends up once enters 41 bis is precisely what happened on October 20th during the hearing at the Sassari Probation Court. In this hearing, the sympathizers were prevented from entering the courtroom, the comrade was connected via videoconference from prison as prescribed by 41 bis rules, and when he attempted to read his statement, his voice was taken away by pressing a button. The statement is secreted by the judges; if the lawyers released it, they would risk a heavy criminal sentence.
The story of the Comrade Alfredo Cospito is entangled with an increasingly of dark repressive climate in the country. Outside the anarchist movement, we are also witnessing the increasingly oppressive repression against workers, students, and social movements. Let us cite the most striking case: this summer the prosecutor’s office in Piacenza opened an investigation against trade unionists accusing them of “extortion” because they were demanding, through a “radical” struggle (picketing and roadblocks), salary increases from the bosses.
We want to be understood even abroad that the repressive decline that the Italian state is adopting affects everyone personally, since a precedent of this magnitude in the heart of Europe could be a harbinger of further repressive rushes in other latitudes as well. All these are happening while the social crisis and the international military crisis are getting worse by the day. We know that these are the ideal contexts for governments to implement authoritarian turns. We have a few weeks to save Alfredo Cospito’s life, to prevent his assassination, but most importantly to give a signal of counterattack to what is happening. The state is responsible for the life and health of our comrade. Let’s mobilize around the world, let’s pressure the Italian state so that Alfredo can be released from 41 bis.
October 25, 2022
Comrades
———
it:
Non permettiamo l’assassinio di Alfredo Cospito in sciopero della fame dal 20 ottobre. Appello per una mobilitazione internazionale
2022/10/25
Non permettiamo l’assassinio di Alfredo Cospito in sciopero della fame dal 20 ottobre. Appello per una mobilitazione internazionale
Lo scorso 20 ottobre l’anarchico Alfredo Cospito, nel corso di un’udienza presso il tribunale di sorveglianza di Sassari, ha tentato di leggere un’articolata dichiarazione nella quale annuncia di essere entrato in sciopero della fame contro il regime detentivo di 41 bis a cui è sottoposto e contro l’ergastolo ostativo. Una battaglia che Alfredo non intende interrompere, fino al proprio decesso. Il compagno, che si trova in 41 bis dallo scorso 5 maggio con un decreto firmato dall’allora ministra della giustizia Marta Cartabia, è attualmente detenuto nel carcere di Bancali, in Sardegna.
Alfredo Cospito è un anarchico da sempre in prima linea nelle lotte, mai disposto a compromessi o ad arrendersi. È un compagno che ha lottato dalla fine degli anni Ottanta, periodo nel quale venne incarcerato come obiettore totale (per il rifiuto di svolgere il servizio militare obbligatorio) e che, dopo l’arresto avvenuto nel 2012, nel corso del processo che ne è seguito, ha rivendicato il ferimento del dirigente di Ansaldo Nucleare Roberto Adinolfi, realizzato dal Nucleo Olga / Federazione Anarchica Informale – Fronte Rivoluzionario Internazionale e avvenuto il 7 maggio dello stesso anno a Genova.
Alfredo è sempre stato attivo nella difesa dei compagni colpiti dalla repressione, in ogni angolo del mondo. La sua lotta oggettivamente riguarda tutti i detenuti, fra i quali ricordiamo particolarmente i tre militanti delle Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente rinchiusi da oltre 17 anni in 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). Nel 2009 la compagna Diana Blefari, della stessa organizzazione, si tolse la vita, dopo la permanenza in questo duro regime carcerario.
Alfredo si trova in carcere ininterrottamente da dieci anni, trascorsi nelle sezioni di Alta Sicurezza fino al trasferimento in 41 bis. Nel 2016 è stato coinvolto nell’operazione Scripta Manent, accusato di associazione sovversiva con finalità di terrorismo e di molteplici attacchi esplosivi. A seguito della sentenza di Cassazione del luglio di quest’anno, è stata riformulata la condanna per lo stesso Alfredo e per Anna Beniamino in “strage politica”, la cui unica pena prevista è l’ergastolo. Lo Stato italiano che ha sempre protetto gli stragisti fascisti ora vuole condannare per strage due anarchici per un attacco che non ha provocato né vittime né feriti.
Alfredo da anni contribuisce con articoli, progetti editoriali e proposte al dibattito anarchico internazionale. Per questo motivo è stato più volte sottoposto a censura e divieto di comunicazione con l’esterno, venendo condannato per la pubblicazione del foglio anarchico rivoluzionario “KNO3” e dell’ultima edizione di “Croce Nera Anarchica” e attualmente indagato per la pubblicazione del giornale anarchico “Vetriolo”. Dopo questi provvedimenti, nel mese di maggio ad Alfredo è stato applicato il 41 bis e successivamente trasferito dal carcere di Terni a quello di Bancali, a Sassari. In questo modo gli viene impedito ogni contatto con l’esterno.
Il 41 bis serve per isolare completamente il detenuto dall’esterno. La misura viene disposta per quattro anni, ma di fatto l’unico modo per uscirne è quello di pentirsi e collaborare con le forze repressive. In altre parole, il 41 bis è tortura, in quanto ideato per indurre sofferenza allo scopo di estorcere confessioni o dichiarazioni.
Questo regime carcerario comporta un’ora di visita al mese con il vetro divisorio, sotto sorveglianza elettronica e con la registrazione audio e video. Solo se i familiari non hanno la possibilità di recarsi al colloquio, in alternativa alla visita in carcere è prevista la possibilità di una telefonata mensile di 10 minuti, ma per effettuarla il familiare del detenuto deve recarsi presso una caserma dei carabinieri o all’interno di un carcere. Inoltre è prevista una sola ora d’aria e una sola ora di socialità interna alla sezione, che avvengono in gruppi composti da un minimo di due a un massimo di quattro detenuti: la divisione in gruppi viene decisa direttamente dagli uffici dei burocrati a Roma e dura alcuni mesi.
Il 41 bis è un regime carcerario di annientamento, in quanto studiato per provocare danni fisici e mentali tramite la tecnica della deprivazione sensoriale; si tratta di una condanna alla morte politica e sociale, volta a recidere ogni forma di contatto con l’esterno. Il trattamento riservato ad Alfredo ci ricorda le parole attribuite a Benito Mussolini su Gramsci: bisogna impedire a questo cervello di funzionare per vent’anni.
Esemplificativo del buco nero nel quale si finisce una volta entrati in 41 bis è proprio quanto accaduto il 20 ottobre durante l’udienza presso il tribunale di sorveglianza di Sassari. In questa udienza è stato impedito ai solidali di entrare in aula, il compagno si trovava collegato in videoconferenza dal carcere come previsto dalle regole del 41 bis e quando ha tentato di leggere la propria dichiarazione gli è stata tolta la voce schiacciando un bottone. La dichiarazione è secretata dai giudici, se gli avvocati la diffondessero rischierebbero una pesante condanna penale.
La vicenda del compagno Alfredo Cospito si intreccia con un clima repressivo sempre più cupo nel Paese. Fuori dal movimento anarchico, assistiamo a una repressione sempre più opprimente anche contro gli operai, gli studenti, i movimenti sociali. Citiamo il caso più eclatante: questa estate la procura di Piacenza ha aperto un’inchiesta contro dei sindacalisti accusandoli di “estorsione” perché chiedevano, con una lotta “radicale” (picchetti e blocchi stradali), degli aumenti salariali al padrone.
Vogliamo che si comprenda anche all’estero che la china repressiva che sta prendendo lo Stato italiano riguarda tutti in prima persona, dato che un precedente di queste dimensioni nel cuore dell’Europa potrebbe essere foriero di ulteriori balzi repressivi anche ad altre latitudini. Tutto ciò sta accadendo mentre la crisi sociale e la crisi militare internazionale peggiorano di giorno in giorno. Sappiamo che questi sono i contesti ideali per mettere in atto svolte autoritarie da parte dei governi. Abbiamo poche settimane per salvare la vita di Alfredo Cospito, per evitare il suo assassinio, ma soprattutto per dare un segnale di contrattacco a quanto sta succedendo. Riteniamo lo Stato responsabile della vita e della salute del compagno. Mobilitiamoci in tutto il mondo, facciamo pressione sullo Stato italiano affinché Alfredo possa uscire dal 41 bis.
compagni e compagne
25 ottobre 2022
[Ricevuto via e-mail]
——–
EL:
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΤΑΛΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ALFREDO COSPITO
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ALFREDO COSPITO – ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΗ / ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ
βίντεο αντιπληροφόρησης για την υπόθεση, για κινήσεις αλληλεγγύης και ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης 41 bis https://archive.org/details/41bis-final-mp-4
Στις 20 Οκτωβρίου, ο αναρχικός Alfredo Cospito, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι, προσπάθησε να διαβάσει μια αρθρωμένη δήλωση, με την οποία επρόκειτο να ανακοινώσει ότι ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis, στο οποίο υπόκειται, και κατά της εχθρικής ποινής της ισόβιας κάθειρξης. Μια μάχη που ο Alfredo δεν σκοπεύει να τερματίσει, μέχρι ακόμα και τον ίδιο του το θάνατο. Ο σύντροφος, ο οποίος βρίσκεται στο 41 bis από την περασμένη 5η Μαΐου, με διάταγμα που υπέγραψε η τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Marta Cartabia, κρατείται πλέον στη φυλακή Μπανκάλι στη Σαρδηνία.
Ο Alfredo Cospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων, δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία), και ο οποίος, μετά τη σύλληψή του το 2012, στη δίκη που ακολούθησε, ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του στελέχους της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, μια πράξη που πραγματοποιήθηκε από τον Πυρήνα “Olga Nucleus” της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας -Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) και συνέβη στις 7 Μαΐου του ίδιου έτους στη Γένοβα.
Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων που επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο αγώνας του αφορά αντικειμενικά όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες, μεταξύ των οποίων θυμόμαστε ιδιαίτερα τους/ην τρεις αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για την οικοδόμηση του Μαχητικού Κομμουνιστικού Κόμματος εγκλωβισμένους/η για περισσότερα από 17 χρόνια στο 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα Diana Blefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το σκληρό καθεστώς των φυλακών.
Ο Alfredo βρισκόταν αδιάκοπα στη φυλακή για 10 χρόνια, τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41 bis. Το 2016 ενεπλάκη στην επιχείρηση “Scripta Manent”, κατηγορούμενος για ανατρεπτική συνεργασία με σκοπό την τρομοκρατία και πολλαπλές εκρηκτικές επιθέσεις. Μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, η κατηγορία για τον Alfredo και την Anna Beniamino επαναδιατυπώθηκε με τον όρο «πολιτική σφαγή», δηλαδή τη μοναδική ποινή που σημαίνει ισόβια φυλάκιση. Το ιταλικό κράτος, που πάντα προστάτευε τους φασίστες μαζικούς δολοφόνους, τώρα θέλει να καταδικάσει δύο αναρχικό/ή για σφαγή σε μια επίθεση που δεν προκάλεσε ούτε θύματα ούτε τραυματισμούς.
Ο Alfredo συνεισφέρει για πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική συζήτηση. Για το λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, καταδικάστηκε για τη δημοσίευση του επαναστατικού αναρχικού φύλλου “KNO3” και της τελευταίας έκδοσης του “Αναρχικός Μαύρος Σταυρός”, ενώ βρίσκεται υπό έρευνα για την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo». Μετά από αυτά τα μέτρα, επιβλήθηκε στον Alfredo το 41 bis τον Μάιο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι. Αυτό τον εμποδίζει από οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Το 41 bis χρησιμεύει στην πλήρη απομόνωση του κρατούμενου από τον έξω κόσμο.
Το μέτρο επιβάλλεται για τέσσερα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς είναι η δήλωση μετανοίας και η συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. Με άλλα λόγια, το 41 bis είναι βασανιστήριο, καθώς έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει ταλαιπωρία με σκοπό την εκβιαστική απόσπαση ομολογιών ή δηλώσεων.
Αυτό το καθεστώς φυλακής συνεπάγεται μια ώρα επίσκεψης το μήνα με γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και καταγραφή σε βίντεο. Μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή. Επιπλέον, υπάρχει μόνο μία ώρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης εντός του τμήματος της φυλακής, η οποία λαμβάνει χώρο σε ομάδες που αποτελούνται από τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους: ο διαχωρισμός σε αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τα γραφεία των γραφειοκρατών στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες.
Το 41 bis είναι ένα καθεστώς εξόντωσης στη φυλακή, έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί σωματική και ψυχική βλάβη μέσω της τεχνικής της αισθητηριακής στέρησης: Είναι μια πολιτική και κοινωνική θανατική ποινή που έχει σχεδιαστεί για να σπάσει κάθε μορφή επαφής με τον έξω κόσμο. Η αντιμετώπιση του Alfredo μας θυμίζει τα λόγια που αποδίδονται στον Μπενίτο Μουσολίνι μιλώντας για τον Γκράμσι: «Αυτός ο εγκέφαλος πρέπει να εμποδίζεται από το να λειτουργεί για είκοσι χρόνια».
Ένα παράδειγμα της μαύρης τρύπας, στην οποία καταλήγει κάποιος μόλις εισέλθει στο 41 bis, είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στις 20 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι. Σε αυτή την ακρόαση, ο αλληλέγγυος κόσμος δεν επετράπη να εισέλθει στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο σύντροφος συνδέθηκε μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή, όπως ορίζουν οι κανόνες του 41 bis, και όταν προσπάθησε να διαβάσει τη δήλωσή του, η φωνή του αφαιρέθηκε με το πάτημα ενός κουμπιού. Η δήλωση παραμένει λογοκριμένη από τους δικαστές: Αν οι δικηγόροι τη δημοσίευαν, θα κινδύνευαν με βαριές ποινικές ευθύνες.
Η ιστορία του συντρόφου Alfredo Cospito είναι επιφορτισμένη με ένα όλο και πιο σκοτεινό κατασταλτικό κλίμα στη χώρα. Εκτός του αναρχικού κινήματος, γινόμαστε επίσης μάρτυρες της ολοένα και πιο καταπιεστικής καταστολής εναντίον εργαζομένων, φοιτητών και κοινωνικών κινημάτων. Επιτρέψτε μας ν’ αναφέρουμε την πιο χαρακτηριστική περίπτωση: Αυτό το καλοκαίρι, η εισαγγελία στην Πιατσέντσα (Πλακεντία) άνοιξε έρευνα εναντίον συνδικαλιστών κατηγορώντας τους για «εκβιασμό» επειδή απαιτούσαν, μέσω ενός «ριζοσπαστικού» αγώνα (πικετοφορίες και οδοφράγματα), αυξήσεις μισθών από τα αφεντικά.
Θέλουμε να γίνει κατανοητό ακόμη και στο εξωτερικό ότι η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνική κρίση και η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα ιδανικά πλαίσια για τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές. Έχουμε μερικές εβδομάδες για να σώσουμε τη ζωή του Alfredo Cospito, για να αποτρέψουμε τη δολοφονία του, αλλά κυρίως για να δώσουμε ένα σήμα αντεπίθεσης σε αυτό που συμβαίνει. Το κράτος είναι υπεύθυνο για τη ζωή και την υγεία του συντρόφου μας. Ας κινητοποιηθούμε σε όλο τον κόσμο, ας πιέσουμε το ιταλικό κράτος για να απελευθερωθεί ο Alfredo από το 41 bis.
Οκτώβριος 2022
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
via: Τροχια στο Απειρο