Message of resistance of the imprisoned anarchist Th. Xatziagkelou
When the hours begin to count down to the complete loss of freedom from the teeth of confinement, each moment acquires its own distinct existential meaning. A smile, a touch, the warmth of a comrade’s voice in a cold phone call, the chants outside the interrogation are the flames which burn your heart, reminding you that nothing ends. Battles have casualties. The war itself has casualties. But nothing was given to us, nothing was given to us bloodlessly because we extended our hand. Nothing was won through prayers.
“This inhuman, insidious white of your empty eyes reminds me of the armistice in battle…”
In this life, everything is won through faith and dedication to the field of social antagonism. With consistency in the battles and a relentless tension, a persistence on the offensive horizon. Through my small contribution to the evolution of the class struggle, beyond my contradictions and mistakes, if there is something that characterises me it is social consciousness and the commitment to the revolutionary duty. These are the two things that, on some evenings, become a noose around your neck and do not let you sleep. Screams, sobs, and even silences awaken, and they anger you, they enrage you, they arm you. Responsibility, comrades. We have responsibility. For all those restless nights I feel proud, because all of those nights I chose for my eyes to look at the stars. I remain unyielding, unrepentant, and angrier than ever, because I defend my proud captivity against the dead freedoms of decay.
“These a bit roughly, for the restoration of the black.”
All my thoughts, love and support remain adamantly on the side of these two people that are imprisoned next to me, giving the most important struggle of all of us. The struggle against the absurdity of repression. As for me, I will remind you that the revolution against tyranny is an account that remains open. And revolutionary violence ought to be a non-negotiable, one-way street.
Comrades, until we meet again on the battlefields, let us not compromise with anything less than everything.
Down the state, long live Anarchy
Thanos Xatziagkelou, Thessaloniki Police HQ
Thursday, 10/2/22.
original translation in English
EL:
Μήνυμα αντίστασης του αιχμαλώτου αναρχικού Θ. Χατζηαγγέλου
Όταν οι ώρες αρχίζουν να μετράνε αντίστροφα για την ολοκληρωτική απώλεια της ελευθερίας από τα δόντια του εγκλεισμού, η κάθε στιγμή αποκτάει το δικό της ξεχωριστό νόημα ύπαρξης. Ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, η ζεστασιά μιας συντροφικής φωνής σ’ένα ψυχρό τηλεφώνημα, οι φωνές έξω απ’τον ανακριτή είναι οι φλόγες που σου καίνε την καρδιά, θυμίζοντάς σου πως τίποτα δεν τελειώνει. Οι μάχες έχουν απώλειες. Ο ίδιος ο πόλεμος έχει απώλειες. Όμως τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας δόθηκε αναίμακτα επειδή απλώσαμε το χέρι. Τίποτα δεν κερδήθηκε με προσευχές.
“Αυτό το απάνθρωπα ύπουλο λευκό των άδειων ματιών σου, μου θυμίζει την ανακωχή στη μάχη…”
Σε αυτήν τη ζωή όλα κερδίζονται μέσα από την πίστη και την προσήλωση στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Με συνέπεια στις μάχες και μια αμείλικτη ένταση, μία επιμονή στον επιθετικό ορίζοντα. Μέσα από τη μικρή μου συμβολή στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, πέραν των αντιφάσεων και των λαθών μου, αν είναι κάτι που με χαρακτηρίζει είναι η κοινωνική συνείδηση και η προσήλωση στο επαναστατικό καθήκον. Αυτά τα δύο είναι που κάποια βράδια γίνονται θηλιά στο λαιμό και δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. Ξυπνάνε κραυγές, λυγμοί, ακόμα και σιωπές που σε θυμώνουν, σε εξοργίζουν, σε οπλίζουν. Ευθύνη συντρόφισσες και σύντροφοι. Έχουμε ευθύνη. Για όλες αυτές τις ανήσυχες νύχτες νιώθω περήφανος, γιατί όλες αυτές τις νύχτες επέλεξα τα μάτια μου να κοιτούν τα άστρα. Παραμένω αλύγιστος, αμετανόητος και πιο οργισμένος από ποτέ γιατί υπερασπίζομαι την περήφανη αιχμαλωσία μου απέναντι στις νεκρές ελευθερίες της παρακμής.
“Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου”
Όλη μου η σκέψη, η αγάπη και η στήριξη παραμένει αδιάλλακτα στο πλευρό αυτών των δύο ανθρώπων που βρίσκονται δέσμιοι δίπλα μου, δίνοντας τον πιο σημαντικό αγώνα απ’όλους μας. Τον αγώνα ενάντια στη φαιδρότητα της καταστολής. Όσο για μένα θα θυμίσω πως η επανάσταση ενάντια στην τυραννία είναι ένας λογαριασμός που παραμένει ανοιχτός. Και η επαναστατική βία οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτος μονόδρομος.
Συντρόφισσες και σύντροφοι μέχρι να συναντηθούμε ξανά στα πεδία των μαχών, να μην συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.
Κάτω ο κρατισμός, ζήτω η Αναρχία
Θάνος Χατζηαγγέλου, κρατητήρια ΓΑΔΘ
Πέμπτη 10/2/22
via: https://athens.indymedia.org/post/1616971/
——